Nog één keer uitgelegd...ritsen

Ik ben geen agressieve chauffeur. Ik weet niet waar mijn claxon zit en mijn grote lichten ofte 'faars' gebruik ik enkel om in het donker naar boeregaten als Krombeke of Oudenbos te rijden.  Maar er is één ding waar ik wel een beetje ambetant van word. Dat gebrek aan kunde om te ritsen.
Mocht er zich hier een lezer bevinden die daar tegen is, ik wil het wel nog eens uitleggen.
Als dus pakweg in Aalter de 3de rijstrook afgesloten is, is het echt niet de bedoeling dat je al vanaf Gent op 2 baanvakken gaat rijden. Neen, ooit zijn er drie baanvakken aangelegd om  het verkeer vlotter te laten rijden. Het is zelfs de bedoeling om zo lang mogelijk op dat 3de baanvak te rijden en dan, een meter voor dat vak definitief stopt, kun je invoegen: een auto van het 3de baanvak, een auto van het 2de, een auto van het 3de baanvak, een auto van het tweede....
Gelijk de tandjes van een rits eigenlijk, ja inderdaad, dat woord komt van ergens.

Mocht er zich onder de lezers zo een chauffeur bevinden die niet alleen niet kan ritsen maar die het ook  nog eens in zijn hoofd haalt om ergens tussen Gent en Aalter met zijn dikke mottige SUV tussen twee baanvakken te rijden, kwestie dat niemand hem voorbij steekt... dan heb ik maar één advies.

Sluit u op in uw kot en kom er alstublieft nooit niet meer uit. Dat is beter voor u en beter voor de maatschappij. En ik bedoel echt NOOIT, dat kan tegenwoordig, je kunt alles via internet bestellen.

Maar agressief in het verkeer, ben ik zelden. 

Onze wekker

Een dikke acht jaar geleden kochten wij niet alleen een kind maar ook een wekker. In den beginne was die niet zo goed geregeld en durfde die al eens 's nachts af te gaan, maar dat duurde gelukkig maar 6 weken. En sinds een paar jaar staat die vast geprogrammeerd op zeven uur. Het geluid dat eruit komt is wat van toon veranderd, maar het uur dat staat vast. Het nadeel is dat  het een wekker is die je niet kunt afzetten in het weekend, maar bon dat nemen we er bij.

Maar nu was die wekker ziek, ziek als in 'zelfs-geen-fut-meer-om-geluid-te-maken'. En zodus opende ik deze ochtend mijn ogen in een vreemde gewaarwording die voelde als 'uitgeslapen'.
Het was acht uur. Bij gebrek aan wekker had ik eens geslapen tot het genoeg was.
Om acht uur je ogen open doen en om twintig na acht je kind inclusief gepoetste tanden, afzetten aan de schoolpoort. I did it. 

Hamburgerfeest

Ik ben kapot, mijn benen doen zeer en mijn stem is weg. Dat is omdat ik vandaag 1500 mensen een hamburger heb geserveerd. Dat waren er 3 maal meer dan voorzien. Maar ik deed het graag, want dat was in het teken van de wetenschap, en de wetenschap daar doe ik veel voor.
Maar beste mensen, die vandaag een hamburger kregen van mij, ik ben niet altijd even eerlijk geweest.
Soms was u nieuwsgierig waarom u een gratis hamburger kreeg maar soms was u gewoon content dat u eten kreeg, gratis en voor niets, en was u niet geïnteresseerd in het waarom.

Wel, mensen van deze laatste categorie, ik heb u hamburgers gegeven gemaakt van meelwormen.
U vond ze lekker, dat hebt u gezegd, dus waag het niet om verontwaardigd te zijn.

En u weet dus dat ook iets dat niet gemaakt is van een koe of een varken lekker kan zijn, onthoud het en knoop het in uw oren. 

Dure druiven

Ik was in de winkel en had honger, dorst en vooral geen tijd. Dat is meestal de toestand waarin ik mij bevind als ik in een supermarkt ben. Maar het gevaar op miskopen in een winkel met eten is beperkt en zal nooit kunnen tippen aan mijn miskopen in schoenenwinkels. Althans dat dacht ik.
Ik was dus in de winkel en zag druiven liggen. Ik wist wel dat het seizoen van de druif eigenlijk al een beetje op zijn einde liep, maar ik had dus honger, dorst en vooral goesting in een lekker sappige druif. En ze zagen er lekker uit, dus griste ik ze mee.
Ik had het alarmerend kunnen vinden dat er een strik rond hing, maar bon hoe duur kan een druif zijn.

HEEL. ERG. DUUR.

Ik kwam aan de kassa en werd gevraagd om 54 euro neer te tellen, waarvan 22 euro en een klets voor de tros druiven met de strik.
Ik had namelijk niet gewoon druiven met een strik gekocht, neen, ik had Leopold III-druiven gekocht van 29 euro de kilo.

Ik moet zeggen, ze waren heerlijk, echt waar, maar het deed wel pijn. En de pijn gaat echt niet weg door ze op te eten.
Bovendien ben ik er nog niet uit. Hoe eet je druiven van 50 cent per stuk. Liggend in een zetel? Zittend aan een gedekte tafel met kaarslicht? Als dessert of als hoofdpla?

In ieder geval moeten ze op, want niets erger dan een druif van 50 cent op de composthoop smijten.

Ik en de poetsvrouw

Poetsvrouwen en ik, het is nooit van een leien dakje gelopen. De initiële doelstelling van een poetsvrouw is, het makkelijker maken van mijn leven. Maar echt zorgeloos is het toch nooit geworden. Ondertussen zitten we aan nummer 23. Nooit heb ik een poetsvrouw de deur gewezen. De beslissing mij poetsvrouwloos achter te laten, lag telkens in het andere kamp. Er waren er die mijn kot te vuil vonden,  bewijs hiervan was de kalkaanslag in de lavabo, de.gou.tant. Er waren er ook met knieblessures, schouderontstekingen en depressies. En tot slot blijken kuisvrouwen ook soms gewoon te verdwijnen, op te lossen in lucht van Lokeren.
Maar nu had ik dus E. E poetste even graag als ik, met andere woorden ze haatte poetsen. E poetste ook niet zo denderend, maar bon het was telkens een klein beetje properder. E kwam ook nooit verder dan de keuken, wat jammer was, want ik beschik ook nog over een living en een badkamer. E zuchtte ook nogal veel, dat gebeurt natuurlijk als je iets tegen je goesting doet. Dit maakte de boel hier wel een beetje minder gezellig op mijn vrije woensdagochtend.
En telkens als E buiten was, brieste ik dat ik het beu was... tegen mijn lief. Maar de volgende week stond E daar terug en bleek weer dat ik helemaal geen people-manager was. Ik vroeg vriendelijk of het iets grondiger kon, en iets sneller misschien en excuseerde me daarna 5 maal voor mijn opmerking. Maar de ruis verstoorde de communicatie, de boodschap kwam nooit aan bij E.

Uiteindelijk maakte ik een rekensommetje en besefte ik hoeveel geld het me kostte om de keuken eens half te laten stofzuigen. Vanaf nu was E niet meer welkom. Laf als ik was, zei ik dat dus niet tegen E, maar tegen haar werkgever. U kent ze wel, degenen die zo blij zijn u te kennen. Het werd een zakelijke verbreking van het contract en deze keer durfde ik natuurlijk wel heel hard  te zeggen waarom E niet meer moest komen. Maar dat was buiten de opzegtermijn gerekend. E moet nog 3 keer komen. Ondertussen werd E gebrieft waarom het gedaan is tussen ons en vanmorgen was ze dus terug. Ik heb nu dus een poestvrouw die niet alleen poetsen haat maar ook een grondige hekel heeft aan mij.
En ik kan het haar moeilijk kwalijk nemen.
Slik, er zijn gezelligere dingen op een vrije woensdagochtend. Gelukkig zijn er nog mensen thuis, bij wie ik langs kon gaan en die het niet zo erg vinden woensdagochtenden te verdoen met koffie drinken.

Diepvries

Er zijn er zeker die daar anders over denken maar ik vind dat het huishouden hier nog redelijk goed verloopt. Als de kuisvrouw geen last heeft van depressie of tennisellebogen plakt de vloer hier maar minstens één keer om de twee weken (net voor de kuisdag). Sinds ik de strijkcentrale ontdekt heb, laat ik minstens de  hemden  van mijn lief strijken alvorens ze in de kast te leggen en in die vier jaar dat we hier wonen zijn de ruiten al zeker drie keer gekuist.
Maar sommige dingen heb ik nog altijd niet zo heel goed onder de knie en bezorgen me de nodige stress. De diepvries uitkuisen bijvoorbeeld. Geen idee vanwaar al dat ijs komt, maar het moet weg, het zit serieus in de weg. En dus moet die diepvries leeg. Maar ik weet niet goed hoe je dat aanpakt, na een week leven op pastarestjes en ovenschotels waarvan ik me zelf niet meer herinner wanneer ze gemaakt zijn, zit ik nu nog met 2 kg ingevroren zalm, een potje kervel, 2,5 liter vanilleijs en één K3-waterijsje.

Om drama's te vermijden zal ik de K3-waterijsje vanavond oplikken als de dochters in hun bed liggen, maar die 2,5 l vanilleijs- die we kochten voor dat etentje van vorige week maar dan vergaten- dat zie ik minder zitten. En al zeker de combinatie met kervel.
En dan nog die zalm, die zichzelf al en jaar verstopte in mijn diepvrieshoek. Iemand een recept dat je na 5 dagen nog altijd niet beu bent, bij voorkeur met kervel?

Avalon inspireert Vooruit

De Vooruit is 100 jaar, naar aanleiding daarvan zal het restaurant van de  vooruit gerechten van 100 jaar geleden terug op de kaart zetten. Ik geef toe, het bracht niet direct een ‘njammie-reactie’ teweeg. Ik zag grote banketten voor me met boerende mannen die vlees eten, veel vlees en die wijn uit koperen bekers drinken. Even zag ik zelfs Obelix passeren met een  stuk everzwijn. Ik ben nooit goed geweest in geschiedenis.

Dit is wat ik in mijn gedachten zag, wat ik in het echt zag, waren drie fantastische koks die met eten kunnen toveren. Vergeet het everzwijn en al het ander vlees,  Kevin van Avalon kookt  biologisch en veganistisch, zelfs die gerechten die 100 jaar geleden geserveerd werden. 

Volgens Wim en Kevin die de menukaarten van toen bestudeerden, waren ze toen wel tuk op ingewanden, maar bovenal was het eten 'echt' en kwam het recht van de lokale boer, en laat dat 'echte' en dat lokale eten nu eens de specialiteit zijn van de koks die ik daar een middag mocht gadeslaan. 

De ingewanden en alle dingen die van dieren komen, werden vervangen door andere lekkernijen. 

 
Eén blik op de beschrijvingen van de menu's die her en der verspreid lagen in de kleine Vooruit-keuken en een stemmetje in mijn hoofd zei: 'Dit wordt heerlijk, let vooral goed op E, dan kun je hier nog wat bijleren'.

De intentie was er echt waar, maar helaas, al mijn zintuigen en bovenal die smaakpapillen werden zo getriggerd dat ik nauwelijks iets heb onthouden van hoe dat pure verse eten zo lekker werd.

Neem nu tempeh, daar ben ik nooit  fan van geweest, maar geloof, me zoals Kevin die bereidt, staat het tegenwoordig in mijn top drie van lekker eten.  Of neem dat andere ding, waar ik ook niet meteen warm van werd maar waarvan ik me zo goed kan voorstellen dat het 100 jaar geleden van velen het favorietje was: de zuurkool.  Ik hoop hevig dat Kevins 'Gratin van quinoa met seitan, pruimen en prei/zuurkool-patat salade' binnenkort op de Vooruit menukaarten prijkt.

Ik heb dus weinig onthouden, ik kan dus niet veel anders dan iedereen aanraden na 1 mei, de courgette tagliatelli, het bladerdeeggebakje met linzen, de gebakken seitan met mosterdsaus en dat ander heerlijks gewoon te gaan proeven. 

Ik heb wel een paar andere zaken opgestoken. Namelijk...

1. Koks zijn vriendelijke mensen, drie uur heb ik daar op hun vingers staan kijken, af en toe eens in de weg gelopen, maar wat een lieve mensen dat dat zijn... Die blaffende Sergio Herman, dat is maar voor de televisie.

2. Stop met 'bio' en 'veganistisch' altijd met onze 'vergeten groentjes' te associëren. U kent ze wel, de pastinaakjes, aardpeertjes  en warmoesjes  die de harten van enkele die hards zeker sneller doen slaan, maar evenzeer de temperatuur kunnen doen dalen bij de minder harde kern.  (‘Dat er een reden is waarom deze groenten vergeten zijn’, u heeft dit wel nog gehoord.)

3. Als je tien gerechten maakt voor de foto, moet iemand die ook op eten. In de vuilbak smijten zou wel heel erg jammer zijn.

4. Tien gerechten maken op één dag vraagt ook wel de inzet van enkele trucjes, op de foto zie je immers niet dat de puree koud is en de linzen ongekookt. Jammer. 

5. Heb respect voor koks, heb zeker respect voor de koks van de Vooruit.

Meer info over Restaurant Vooruit http://vooruit100.be/praktisch/restaurant-vooruit/
Meer info over het Food verhaal tijdens VOORUIT100 http://vooruit.be/nl/project/detail/1137/Tijdens_VOORUIT100_speciale_focus_op_food

Een beetje reizen

Ik zit op de trein en wacht, want de trein staat stil terwijl hij eigenlijk zou moeten rijden. Even later vertrekt  de trein en de conducteur wijst ons vriendelijk op de vijf minuten vertraging en op de aanwezigheid van een vuile dief, genre pickpocketer, in de trein. We knikken instemmend en tasten naar onze portefeuille. Maar dan stopt de trein en blijft ie weer staan.

En dan is daar plots een andere vriendelijke stem die ons vraagt van de trein te stappen want deze zal niet meer verder rijden wegens 'agressie tegen de treinbegeleider'.

Eerst  zucht ik en denk ik: 'K***, weeral, stoeme NMBS'. Maar dan denk ik 'Dedju waarom is dat nu niet in mijn treincoupé gebeurd'.

Slecht karakter ik. 

Trend

William Eggleston - freezer

Echte bloggers dat zijn zo een beetje trendwatchers, die zien iets nieuws en vijf minuten later staat het op 't internet. Ik ben dus geen echte, een trendwatcher kun je mij bezwaarlijk noemen. En al een chance dat er iets als een radio bestaat want als ik drie keer in een week een gazet lees is het veel. Gisteren had ik om 11 uur eindelijk door dat Mathias en co geen prijsje hadden gewonnen, daar in Amerika.

En eigenlijk ben ik gewoon niet mans genoeg om een trendwatcher te zijn, want trendwatchers die moeten ook dingen uitproberen. Dat zijn dus durvers.

Dit bijvoorbeeld, dat durf ik niet, alhoewel ik eigenlijk wel graag zou weten hoe dat smaakt.

Eten dat zichzelf verwarmt, geen microgolf of oven nodig, gewoon een beetje geduld. Maar ik heb er schrik van. Wil iemand dat een keer proberen en mij laten weten of het lekker en vooral veilig was? 

Let op, het is zelfs bijna gezond, er zitten geen 'kunstmatige smaak- en kleurstoffen' in.

Het lijkt mij ideaal voor iemand die aan het verbouwen is en zelfs even geen prisekes meer heeft om zijn magnetronstekker in te steken. Je kunt zeker een paar weken weg zonder  hetzelfde te moeten eten.

Ik geef zelfs een prijs weg aan de durver, iets om te eten, maar dan wil ik wel bewijzen hé.

Ikea- etiquette

Al eens naar de Ikea geweest in een schoolvakantie? 

Moet je eens doen, wel niet omdat je gauw een kastje wil kopen, eerder omdat je houdt van sociologische experimenten. Want in de schoolvakanties dan komt men van heinde en ver naar de Ikea van Gent. Vanuit Oostrozebeke komen Francine en Jean-Marie afgezakt met hun kleinkinders. Je kunt ze geen ongelijk geven, de Ikea dat is de ideale gezinsuitstap. 

Je kunt de stress zo van hun gezichten aflezen, stress omdat dat toch wel raar is zo met van die potloodjes en dan zelf je kast gaan halen. Stress die waarschijnlijk al begonnen is deze morgen met het instellen van de GPS en pas zal eindigen over een week of twee als die kast in elkaar zit.

Maar in het restaurant daar beleven sociologen volgens mij hun hoogtepunt. Want eens Francine en Jean-Marie  door hebben hoe dat gaat zo eerst betalen voor je leeg glas en het daarna pas vullen. Dan komt de ware aard van het beestje naar boven. 

Die ware aard die altijd opduikt als er iets gratis of quasi gratis (zoals het eten van de Ikea) weggeven wordt aan een grote menigte. 

Bij de Ikea-bezoeker wordt dan de grote trukendoos geopend. Cola drinken uit koffiekopjes, want voor een koffiekopje betaal je toch wel 25 cent minder. Vijfkoppige gezinnen die plots besluiten dat ze uit één beker gaan drinken. Of kopjes die worden weggemoffeld in sjakosjen omdat ze misschien om vier uur nog eens een koffie zullen drinken.

Maar mijn hoogtepunt was toch de familie naast me die besloot het voltallige Ikea-bestek in hun rugzak te steken onder het motto 'ze hebben er hier toch genoeg'.

En zo hadden mijn dochters en ik weer een boeiende dag vandaag.

De kleuterschool

Een kleuterschool, dat is toch een fantastische uitvinding. Je zet daar je kind af als het nauwelijks uit de pampers is en nog maar net aan de twee-woord-zinnen zit en je krijgt het drie jaar later terug. Dan kan het tellen, zijn of haar naam schrijven en werkwoorden vervoegen.

Als je geluk hebt en een extravert kind in huis hebt dan kun je een glimp opvangen van die tovertrucjes uit de kleuterklas. Dan weet je dat je dreumes kleuter van de dag was en dus verantwoordelijk om de yoghurt op tafel te zetten.

Je zou je bijna overbodig voelen maar soms zijn ze zodanig goed, daar in de kleuterschool, dat ingrijpen toch noodzakelijk is. Heel slim natuurlijk om die kinders ook een symbooltje te geven zodat ze weten waar hun jassen en brooddozen heen moeten, dat zorgt voor wat orde daar in kleuterland,  maar dat heeft ook wel zijn gevolgen.  Telkens wij hier dierenboekjes lezen, zien wij geen giraffen en olifanten maar Imkes en Walids. Een spin, dat bestaat ook niets, dat is een Jannes. Maar gênant wordt het als je naar het Afrikamuseum gaat om daar naar de aapjes te kijken en je dochter roep constant: "Kijk mama, Ali".

Olijf

Ik heb een unieke vriendin. Niet dat ze zo speciaal is. Alé ja, natuurlijk is ze wel speciaal, maar ze is uniek in de zin dat ze een van de laatste uit de vriendenkring is die nog rookt. De laatste der Mohikanen.

Stoppen met roken, ik juich dat doe, u weet wel, om de voor de hand liggende redenen.  En ik stimuleer dat ook, dat stoppen, ik heb mijn twee verstokte rokersvriendinnen een vier-gangen-etentje beloofd als ze volhouden.

Dat is extrinsieke motivatie en dat mag best.  Ik ga ervan uit dat ze graag komen eten, anders werkt het trucje niet, uiteraard. 

Die langst rokende vriendin die heeft blijkbaar nog meer extrinsieke motivatie nodig, want toen ze me zondag opzocht en tussen twee gangen (ja er wordt hier nogal in gangen gekookt) haar sigaret ging roken op mijn koertje riep ze me heel enthousiast toe

 ‘Hey, weet je wel dat er een olijf aan je olijfboom groeit?!’.

Què? Echt waar dus, ben het gaan verifiëren. Een groeit een olijf aan mijn olijfboom van de Brico. Dat betekent dat die daar moet zijn gegroeid tussen oktober en nu. Ik heb geen reden om 7 minuten in de vrieskou, minutieus een olijfboom te observeren.  De rokende vriendin dus wel.

Is dit niet onwaarschijnlijk graaf? Ik dacht dat olijven enkel groeiden in warme landen in de zomer. Een echt microklimaat is dat hier niet op die Ledebergse koer. Misschien houden olijfbomen wel van pittageurtjes, I donnow…

Maar anyway, ik wil die houden, die boom. Heb die al wat dichter tegen het raam gezet, om te beschutten, maar zet ik die best binnen? Trek ik er een zak over? Wat doe je daar eigenlijk mee? Iemand met groene vingers?

Ik de naaiseut

Een early-adapter kun je me bezwaarlijk noemen, eerder het omgekeerde, al weet ik niet welke hippe term daarvoor gebruikt wordt. Tegen dat ik op pensioen ga, zal ik misschien ooit eens twitteren en vlak voor dat pensioen schaf ik me misschien wel eens een Ipod aan.  Maar 'adapting' doe ik wel, het is niet dat ik een conservatieve trut ben of zo.

Maar dus ook zo met de naai-hype, eerst zag ik ze voorbijkomen, en toen na de storm, als de grote massa al aan het naaien was, begon ik er ook mee.

Maar wat ik niet wist,  is dat naaien zo verslavend is. Elke avond zit ik dus aan dat machien.

Het gereutel van het ding maakt me op één of andere manier zen.  Ik laat verdorie slaap om naar dat gereutel te luisteren. En dat terwijl ik me voorgenomen had om' Congo', 'The Shock Doctrine' en 'In Europa' te lezen.

Ik ben dus goed bezig een echte naaiseut te worden. Bijna letterlijk dan, want ik heb al een ganse collectie seutekleren gemaakt. Ongewild, want vooraf in mijn hoofd zien ze er altijd iets hipper uit. Maar ik vind dat niet zo erg, seuten hebben ook kleren nodig, ik geraak ze wel ergens kwijt...

En nu zijn de vriendinnen ook allemaal aan de naaimachien.

Een pintje gaan drinken op het nieuwe jaar, maar neen, afspreken aan de keukentafel en naaien, ja.

Benieuwd waar dat gaat eindigen, ik houd mijn hart al vast.

Stationsbuffet

Voor sommige beroepen heb ik een onmetelijk respect.

Kleuterleid(st)er is er daar één van. Je moet het maar doen, zo een ganse dag tussen die kleine rakkers. En dubbel respect voor de kleuterleidster in de eerste kleuterklas van de school van mijn dochters. De school waar driejarigen nauwelijks Nederlands spreken. Echt waar. RESPECT!

Maar er is nog zo een beroep waar ik graag mijn pet voor af neem en dat is: gerant van een stationsbuffet.

Ik weet niet of u al eens binnen gelopen bent in zo een stationsbuffet om acht uur 's morgens, dat moet u dus zeker eens doen.  Sinds mijn trein meer vertraging heeft dan dat hij op tijd rijdt heb ik mezelf voorgenomen dat ik dan een koffie mag gaan halen in het stationsbuffet van Lokeren. Dat maakt het wachten draaglijker en dat zorgt voor minder irritaties waardoor het ook voor mijn collega's die ik later die dag tref, ook weer aangenamer wordt. Het zou ideaal zijn als de NMBS die koffie zou betalen, maar ik heb ermee leren leven dat dit maar een droom is. 

Maar dus, frequenteer ik regelmatig dat stationsbuffet. En sinds kort kan ik ook daadwerkelijk zien en ruiken wat zich daar allemaal afspeelt om acht uur 's morgens. Want voor 1 juli 2011 was dat stationsbuffet eigenlijk één grote sigarettenrook-wolk en moest ik op de tast mijn weg vinden naar de bar. Maar sinds kort kan ik ze ook zien zitten, de mannen die op dit toch vroege uur al aan de pinten zitten en me zonder gene aanstaren als ik mijn koffie bestel. Sommigen houden het ook bij koffie, maar ik verzeker u, dat is de minderheid. Ik weet niet wat u drinkt aan het ontbijt maar ik moet er niet aan denken dat ik een boterhammetje met confituur zou combineren met een Jupiler of erger, een Duvel. Het nadeel van dat rookverbod is dat je nu ook beter de lijf- en andere geuren waarneemt in zo een stationsbuffet.

Maar ik word ook telkens weer geconfronteerd met een fantastisch contrast. Want achter die bar, daar staat zo een frisse verschijning. Een schone jonge madam die me met de breedste glimlach een koffietje inschenkt en vriendelijk vraagt of het om mee te nemen is.

Ja, ik ga nu ook niet overdrijven, me daar echt tussen de drinkebroers zetten met mijn koffie, ik weet niet of ik daar echt goed geluimd van zou worden.

Maar dus, frisse verschijning in het stationsbuffet van Lokeren: RESPECT

Halloween

Ik ben daar eigenlijk niet voor, voor Halloween. Cliché. Vroeger bestond dat niet, en vroeger was niet alles beter, maar toch een beetje.

Er lagen vroeger in ieder geval geen rottende uitgeholde pompoenen op de stoep. Nu moet je tegenwoordig in Ledeberg op de toppen van je tenen trippelen naar de zondagsmarkt, zo tussen de hondenstrontjes en de pompoentjes door. Flaneren naar de markt zit er niet meer in.

Pompoenen, daar moet je soep van maken. Die moet je niet aan je voordeur leggen.

Bovendien, komen kinderen niet meer zingend aanbellen op 6 januari verkleed in de 3- Koningen.

Neen, ze bellen aan, in de week voor Halloween, nogal agressief, ze staan er met 5 voor de deur met een zak van Delhaize. En dan voeren we dit gesprek:

Kinderen: Halloween, snoep!

Ik: Maar we zijn pas 29 oktober, Halloween is pas maandag?

Kinderen: We willen nu al snoep!

Ik: Maar jullie zijn niet verkleed?! Kom maar eens terug als jullie verkleed zijn! (Ik denk ook: en jij, de tweede van rechts moet eigenlijk geen moeite doen, ocharme dat schaap)

Kinderen: Ja sèg, we hebben geen Halloweenkleren!

Ik: Spijtig (deur gaat dicht).

Ik heb dit dialoogje ongeveer 9 keer herhaald. 

Ik ben geen voorstander van het feest, maar ik was wel voorbereid en ik ben nu ook niet zo'n party pooper, dus ik kocht wel degelijk een zak vol chocolade euro's...

Maar ik ben principeel. 

Wie vandaag nog langskomt verkleed in spook, vampier, pompoen, of zelfs in smurf... krijgt van mij een eurosnoep, met plezier. 

Zwemles

Mijn dochter volgt zwemles en ze vindt dat de max. De maandag legt ze al haar zwembroek klaar om de zaterdag te gaan zwemmen...als die al gewassen is natuurlijk. En uiteraard, mijn dochter gelukkig, ikzelf gelukkig. Dus ik vind die zwemlessen ook de max.

Al is dat laatste de theorie, in de praktijk ben ik geen zo een grote fan als mijn dochter en verlang ik stiekem toch een beetje tot het gedaan is met die wekelijkse zwemles. 
Het nare aan die lessen is dat de ouders mee in dat zwembad moeten. Het is dan ook geen echte zwemles, maar voorbereidend zwemmen voor kleuters, een soort geüpgrade watergewenning eigenlijk. Gelukkig heeft mijn dochter ook een vader en neemt die de taak meestal op zich, maar soms gebeurt het eens dat ik mee moet in dat zwembad. Dit betekent dat ik de zaterdag om kwart na tien, in plaats van net aan mijn tweede expresso en de weekendbijlage van de standaard te beginnen, in een veel te smal kleedhokje sta en uit mijn skinny jeans probeer te geraken.

En dan begint de les en spring ik met mijn dochter in het water en hou ik haar handen vast terwijl zij met haar voeten van kikker-vliegtuig-potlood doet. En dat deel, dat valt nog mee. Maar dan komt het deel waarbij de liefhebbende ouders uit het zwembad moeten en op de boord mogen kijken hoe kun lieve kindertjes alleen van kikker-vliegtuig-potlood doen. En dat deel, daar ben ik nu eens geen zo een fan van. Want daar sta je dan te verkleumen in je bikini naast de schoolpoortpapa's. Papa's die je 's morgens wel wil tegenkomen met hun kleren aan maar dus liefst niet zonder die kleren. Ik heb er nu eenmaal geen behoefte aan om te zien hoeveel borsthaar ze hebben, tot waar dit borsthaar doorloopt en hoe wit ze eigenlijk zijn onder hun overhemd. En omgekeerd kan ik mij voorstellen dat zij eigenlijk ook liever niet weten hoeveel zwangerschapsstriemen ik heb en dat ik enkele tekenen van cellulitis vertoon.

Een Marlies Dekkers-bikini kan veel goedmaken, maar het onbehaaglijke gevoel op de wekelijkse zwemsessies nu net niet.

Doorsnee

Ik zit op de trein en voor me zit een meneer die volgens mij aan het verbeteren is, een beetje het leraarstype, u kent dat wel van, een beetje doorsnee. Opeens valt zijn pennenzak, in mijn schoot dan nog wel.

   -Meneer: Oei sorry, hèhè

   -Ikke: Geeft niets hoor (en ik geef de pennenzak terug)

   -Meneer: Tis de zwaartekracht hé

   -Ikke: (Stilte en een knikje)

   -Meneer: Toch geruststellend dat de zwaartekracht blijft bestaan

   -Ikke: (Stilte en een knikje)

   -Meneer: Vreemd hé, we zitten alle twee op de trein en ik kijk naar de toekomst terwijl jij er met je rug naar gekeerd zit, het heeft toch wel iets.

   -Ikke: (Stilte en een knikje)

Wees dus altijd op uw hoede voor doorsnee leraarstypes.

Blond, blonder, blondst

Het leven is niet gemakkelijk geweest voor mij tot nu toe, op de koop toe weet ik nu al dat ook het leven van mijn twee dochters een harde dobber zal worden.

We zijn immers alle drie blond.

Al vanaf mijn geboorte reken ik af met vooroordelen over mijn intelligentie.  Al in de wieg hoorde ik het gesnuif en geroezemoes van de babybezoekers. Jarenlang zag ik mensen hun hoofd wegdraaien toen wij een gezinsuitstapje maakten. 'Gelukkig, de andere drie zijn bruin', hoorde ik ze mompelen. Ik heb kansen en opportuniteiten aan mij voorbij zien gaan... enkel en alleen vanwege mijn haarkleur.

Maar ik heb mij niet laten doen, het heeft me sterker gemaakt lieve lezers. Zelfvertrouwen dat ik heb, u houdt het niet voor mogelijk. Ontelbare keren zat ik snikkend op die kappersstoel te roepen dat het geen naam had: 'Alstublieft, kleur mijn haar zwart, pikzwart, ravenzwart, zo zwart als maar kan'. Maar telkens op de moment suprême, toen de kapper al klaar stond met zien vies zwart goedje, klaar om mijn blonde lokken achter kilo's kleverig spul te verbergen, werd ik overspoeld door mijn blondine-zelfvertrouwen en riep ik even hard:  'Neen, toch maar niet, ik wil en ik zal doorzetten'.

Voor mij is het te laat, dat nieuwe boek voor blondines van die Lesley-Ann Poppe, ik ben immers al één en al zelfvertrouwen. Maar gelukkig, er zijn nog zoveel andere blondines wiens leven er enkel gemakkelijker op kan worden. het komt geen moment te vroeg dit boek.

Puk en de Petteflet wordt alvast vervangen door 'Handboek voor blondines' als het vaste voorleesboek op het nachttafeltje van de dochters.

En let vooral op de trailer.

Kan er mij ook iemand zeggen van waar die Poppe opeens komt, ik weet al dat ze de beste vriendin van Valentina's moeder is, maar van waar komt die griet in godsnaam?

Banana

Over hoe een nieuw gezelschapsspel leidde tot het insturen van een spreuk bij de Bond zonder Naam.

Het kwam dus zo, S. zit voor haar werk regelmatig ergens in Afrika, in het dorp valt er ‘s avonds weinig te gebeuren. En zo kwam het dat S. haar avonden in Malawi vulde met het spelen van banagrams.

Na 6 maanden spelen ben je een geoefend speler en het spelletje werkt verslavend. Het spel kan je in België niet kopen, en dus wachtte S. weken op een banaan in een postpakketje.

Op een dag, toen we werden uitgenodigd voor een etentje werd tijdens het dessert de banaan trots op tafel gezet. En het moet gezegd het is een super leuk woordenspel. Ondertussen lieten al meer vriendinnen bananen uit London overvliegen.  We kunnen dus spreken van een microhype in het Gentse.

The games begonnen, … maar 6 maanden training veeg je niet zomaar van tafel. Er bleken een paar banagramcracks in the house. En dit werkt soms wat frustrerend voor de andere spelers, en frustraties doen al eens het slechtste in een mens naar boven komen.

Zoals…vals spelen, dat is dus perfect mogelijk met dit spel. Je kan zonder dat iemand het ziet de moeilijke Q’s en Ypsilonnen terug wegmoffelen…

Om snoodaards af te schrikken bedachten we op een avond een mooie spreuk:

Met vals spelen win je alleen maar vijanden.

We vonden deze spreuk zo goed gevonden, dat we ze prompt naar de Bond zonder Naam mailden.

Een beetje voor te lachen, maar ook een beetje voor echt.

De spreuk voldeed aan de criteria: ze was pittig, helder en kort. Maar helaas: iets te negatief volgens de directeur. De woorden  ‘vals spelen’ en ‘vijanden’, dat kon niet voor BZN.

Tja, we vinden ‘uilskuiken’ nu ook niet echt een koosnaampje.

Iemand een positief idee? We mochten immers blijven proberen van de directeur. 

We bedachten zelf al een alternatief:
 'Met foppertje spelen win je geen kameraden'

Mad Man

Mad Man won alweer een Emmy award voor de beste serie.

Wel ik ben ook verslaafd. Beetje raar eigenlijk aangezien er bitter weinig gebeurt in deze serie. Behalve dan:

-       Iedereen is een kettingroker

-       Ze hebben allemaal een serieus drankprobleem

-       Ze werken niet, maar vergaderen veel

-       Ze doen nooit variapuntjes op het einde van een vergadering

-       Ze gaan midden in een gesprek vaak gewoon weg

-       Mannen gaan vreemd aan de lopende band

-       Depressieve onbegrepen huisvrouwen gaan ook vreemd maar iets minder frequent

-       …

Ik blijf dus kijken, ik zit aan het begin van seizoen 4 (Betty ontdekte net de geheime schuif van haar husband), maar ik weet niet goed waarom ik blijf kijken eigenlijk…

De nostalgie, de mooie kleedjes?

Misschien omdat ik diep van binnen Joan Holloway wil zijn?

Joans husband: ‘I don’t want to argue about this.’

Joan: ‘Well stop talking.'

How cool is she?!

Ik heb mezelf hier gemadmand (zie prentje, ik sta naast Don Draper, natuurlijk).