Stationsbuffet

Voor sommige beroepen heb ik een onmetelijk respect.

Kleuterleid(st)er is er daar één van. Je moet het maar doen, zo een ganse dag tussen die kleine rakkers. En dubbel respect voor de kleuterleidster in de eerste kleuterklas van de school van mijn dochters. De school waar driejarigen nauwelijks Nederlands spreken. Echt waar. RESPECT!

Maar er is nog zo een beroep waar ik graag mijn pet voor af neem en dat is: gerant van een stationsbuffet.

Ik weet niet of u al eens binnen gelopen bent in zo een stationsbuffet om acht uur 's morgens, dat moet u dus zeker eens doen.  Sinds mijn trein meer vertraging heeft dan dat hij op tijd rijdt heb ik mezelf voorgenomen dat ik dan een koffie mag gaan halen in het stationsbuffet van Lokeren. Dat maakt het wachten draaglijker en dat zorgt voor minder irritaties waardoor het ook voor mijn collega's die ik later die dag tref, ook weer aangenamer wordt. Het zou ideaal zijn als de NMBS die koffie zou betalen, maar ik heb ermee leren leven dat dit maar een droom is. 

Maar dus, frequenteer ik regelmatig dat stationsbuffet. En sinds kort kan ik ook daadwerkelijk zien en ruiken wat zich daar allemaal afspeelt om acht uur 's morgens. Want voor 1 juli 2011 was dat stationsbuffet eigenlijk één grote sigarettenrook-wolk en moest ik op de tast mijn weg vinden naar de bar. Maar sinds kort kan ik ze ook zien zitten, de mannen die op dit toch vroege uur al aan de pinten zitten en me zonder gene aanstaren als ik mijn koffie bestel. Sommigen houden het ook bij koffie, maar ik verzeker u, dat is de minderheid. Ik weet niet wat u drinkt aan het ontbijt maar ik moet er niet aan denken dat ik een boterhammetje met confituur zou combineren met een Jupiler of erger, een Duvel. Het nadeel van dat rookverbod is dat je nu ook beter de lijf- en andere geuren waarneemt in zo een stationsbuffet.

Maar ik word ook telkens weer geconfronteerd met een fantastisch contrast. Want achter die bar, daar staat zo een frisse verschijning. Een schone jonge madam die me met de breedste glimlach een koffietje inschenkt en vriendelijk vraagt of het om mee te nemen is.

Ja, ik ga nu ook niet overdrijven, me daar echt tussen de drinkebroers zetten met mijn koffie, ik weet niet of ik daar echt goed geluimd van zou worden.

Maar dus, frisse verschijning in het stationsbuffet van Lokeren: RESPECT