Op de radio

Ik ben op de radio geweest. Het was niet lang, hoogstens 45 seconden, maar het was wel in prime time en op de nationale radio, dus niet radio Wondelgem of zo. Het was ook niet zo belangrijk. Toen ik bij mijn vriendinnen aankondigde dat ik de volgende ochtend  live op de radio te horen zou zijn over dat bepaalde onderwerp, kreeg ik als antwoord veel gefronste wenkbrauwen en een 'Over wat? Nog nooit van gehoord!'.  En eigenlijk was het ook niet live, het interview was de avond voordien opgenomen door een vriendelijke meneer van Peeters en Pichal.

Maar bon, ik was toch op de radio en omdat ik vermoedde dat er heel veel mensen gingen luisteren, wou ik echt niets verkeerd zeggen. Ik nam mijn dossier bij de hand en checkte nog eens de waarheden ervan.

En uiteindelijk was ik wel content, op de g's en de h's na. En de mensen die ik verplicht had te luisteren vonden het ook goed of ze durfden de waarheid niet te zeggen, dat kan ook.

Maar niet iedereen was akkoord met wat ik verkondigde. Dat bleek uit de mails die enkele minuten na het interview mijn mailbox binnensijpelden. En aangezien ik nog nooit op de nationale radio was geweest en ik sowieso niet goed tegen kritiek kan, vond ik dat natuurlijk niet leuk. En dat is dan weer zacht uitgedrukt, ik vond dat verschrikkelijk. Kun je je voorstellen dat er mensen eens niet akkoord gaan met wat je zegt, gruwelijk toch?

Eén meneer was niet alleen niet akkoord, hij was zelfs een beetje kwaad op mij. Hij vergeleek me met aartsbisschop Léonard. U weet wel de Léonard die aids als een immanente rechtvaardigheid ziet en die meent dat homoseksualiteit een verkeerd ontwikkelde vorm van
seksualiteit is.

Man, wat moet dat dan niet zijn als je langer dan 45 seconden op de radio komt, of elke week, of elke dag!

Mijn innige deelneming dus aan alle belangrijke mensen.