Evenwicht

De laatste weken was alles hier in evenwicht. Dat was lang niet meer zo geweest, opeens leken die 168 uur in een week net voldoende om alles te doen wat ik wou. De randvoorwaarden waren natuurlijk vervuld: mijn kinders waren beiden pampervrij, de thuis-schoolafstand was drastisch verlaagd en het groentepakket bepaalde wat ik moest eten, zodat ik geen tijd meer verloor aan keuzes maken over de kleur van een paprika. 

Op een luie zondag vond ik begot zelfs tijd om plasticine-cupcakes te bakken. Het was een fragiel evenwicht maar toch bestand tegen lichte schokken. De kuisvrouw-die-niet-meer-kwam-schok die werd goed opgevangen. Het was even kritisch maar het evenwicht herstelde zich.

En nu is het gedaan, het was te broos natuurlijk, dat evenwicht. Het zijn de zieke kindjes die het pardoes verstoorden. En de balans is onvindbaar. Sinds ik vorige week dat ziekenhuis verlaten heb met die foto's van een ontstoken long en twee aerosolmachines, is het hier chaos.

Het is chaos op mijn bureau en in mijn computer, het is chaos in mijn koelkast en in mijn wasmand, het is chaos in mijn keuken en in de living. Maar het is vooral chaos in mijn hoofd.

Want die kinders die merken daar niets van, die hebben gewoon twee weken vakantie, daar hoort natuurlijk een portie chaos bij. Alleen jammer dat hun gestresseerde moeder de rust verstoort.