Deze middag, tijdens het eten van een rumsteak met gebakken krielaardappelen en geroosterde courgette, las ik in het stadsmagazine van Gent dat de unief haar studentenresto Overpoort heeft verlaten.
Een vlaag van nostalgie passeerde door mijn keuken. We moesten er nog een keertje gaan eten, wij van schoenenenanderekwesties. En dat kan nu niet meer, dedju. We zeiden het vaak tegen elkaar, die eerste jaren na ons afstuderen, bijna 10 jaar geleden, we gaan nog een keer terug hé, dan eet ik weer een hamburger met archiducsaus met frieten en opgedroogde sla en jij eet een koninginnenhapje, ook met opgedroogde sla.
Maar enkel in de even weken, een beetje autisme is ons niet vreemd. In de oneven weken gingen we naar de Karel van Noppen zaal, voor de vegetarische kost, toen nog goed weggestoken in de kelder van het restaurant. In die ondergrondse kelder betaalde je per gewicht. We leerden er dingen die ons de rest van ons leven gaan bijblijven, zoals 'hoeveel weegt een loempia?'. Met saus moest je uiteraard oppassen, zeker op donderdag, als je al wat krap bij kas zat.
We hoorden er voor het eerst over quorn. Dat bestond nog niet in de westvlaanders van de jaren ‘90. Donderdag veggiedag, wij kenden dat al lang, soms uit overtuiging, soms uit geldgebrek.
Ik zat er ook soms op mijn eentje, vergezeld door een humo. Ik herinner me het als gisteren. Het was tijdens die examens in eerste kan, toen het potje spaghettisaus van thuis al lang op was en ik al drie dagen lang overleefde op stokbrood met 'préparé'. Ik krijg er nog kippenvel van als ik eraan terug denk.
E. vond dat zielig alleen gaan eten, ik niet, ik vond dat beter dan alleen stokbrood eten in de sigarettenwalmen op mijn kot van acht vierkante meter.
Die Overpoortresto, dat zijn pakkende herinneringen. We gingen er soms om heel rap iets te eten en kwamen K tegen. En opeens was het zeven uur in de ochtend en bevonden we ons nog in die Overpoortstraat.
Die Overpoortresto, dat zijn pakkende herinneringen. We gingen er soms om heel rap iets te eten en kwamen K tegen. En opeens was het zeven uur in de ochtend en bevonden we ons nog in die Overpoortstraat.
En nu is het gedaan, lees ik hier. Ik ben er niet meer gaan eten, waarom zouden we ook, als je hier en daar kan gaan eten. Ik ben er nog éénmaal terug gegaan een paar jaar terug voor een foto-opdracht.
En nu kan je het gebouw na 40 jaar dienst, een allerlaatste groet brengen tijdens de Gentse kunstweek van 1 tot 6 december.
Ik ga dat doen, ik moet van mijn heimwee.
Ooh de overpoortresto weg? Dat is jammer. Niet dat ik er nog kwam, maar toch, schone herinneringen aan mijn studententijd. Ballekes in tomatensaus met frieten, in de tijd dat je niet extra moest betalen voor frieten in de studentenresto. Het eerste jaar, 3 verdiepingen resto-plezier en dan afspreken op één of ander tussenverdiep waar toch nooit iemand zat, aan een grote tafel snel mekaars practicumvoorbereidingen overschrijven.
BeantwoordenVerwijderenEn cola vullen aan de kassa, een ware tactiek om zoveel mogelijk cola in die beker te krijgen en toch op tijd je studentenkaart + geld boven te halen (of proton... Ik betaalde daar nog met proton, stel je voor). Elk daaropvolgend jaar zag ik precies een verdieping verdwijnen in de resto. In het laatste jaar gingen we er al helemaal niet meer, kleinere porties, extra betalen voor frieten (de schande!), gestresseerd personeel waar geen vriendelijkheid meer vanaf kon, minder keuze... Beetje jammer.
Ik ging er als kind trouwens ook al eten met mijn vader en was toen helemaal gefascineerd door die buizen op het plafond.
Wauw jij schrijft goed
BeantwoordenVerwijderendanke
BeantwoordenVerwijderen