De staart

Ik kan niet goed tegen arrogante mannen en ik kan al helemaal niet tegen arrogante mannen die ook nog eens niet zo slim zijn en die domheid dan maar met arrogantie verbergen. Je kunt daar nu éénmaal weinig aan doen aan arrogantie, best frustrerend is dat. Diep inademen en laten passeren, gaf een goede vriendin me ooit eens als advies.

Maar vorige week ontdekte ik dat er nog een categorie erger bestaat: de arrogante domme man die er ook nog eens helemaal fout uitziet.

De man had lang haar, er is op zich niets mis met lang haar, maar ik vind dat niet zo schoon. Al zijn er uitzonderingen, als het krult of over een grote dikke bos gaat, dan kan dit zelfs erg knap zijn. Maar dus niet als het gaat over lang sluik haar dat achteraan wordt samengehouden in een ultradunne paardenstaart. Om één of andere reden wordt dat nogal dikwijls gecombineerd met een John Lennon brilletje. Ik moet daar een beetje van rillen, maar bon, smaken verschillen natuurlijk.

Maar de arrogante man in kwestie die ging nog een stapje verder. Die had enkel van dat lang dun haar, op bepaalde plaatsen, zoals vooraan op zijn hoofd en een beetje in zijn nek. En dus had ie er niet beter op gevonden, dan het haar over zijn hoofd te trekken en achteraan samen te binden.

Een beetje rillen was het verkeerde woord, het was een heuse siddering die door me heen trok en kippenvel dat zeker de volledige 20 minuten dat de man tegen me sprak aanwezig bleef.

Eens goed ademen en laten passeren, hoorde ik als een mantra door mijn hoofd.