Eerlijke choco

Morgen is het wereldwinkeldag. Je kan je lege pot choco inruilen voor een volle en zo de smaak van eerlijke handel ontdekken. Mijn pot staat klaar.

De kroket

Ik moest nogal vaak in Holland zijn de voorbije weken. En dat lukte niet altijd met de trein, dus spendeerde ik heel wat uren in files rond Utrecht of Breda.  Dat was lastig en wanneer dingen lastig worden zijn er maar twee oplossingen: schoenen kopen of comfortfood. Schoenen kopen op een autostrade dat ligt niet voor de hand, maar comfortfood daarentegen...
Ik weet niet of u dat kent maar in Nederland, haal je eten uit de muur. Geen blik cola of een brood maar iets veel vettiger... de kroket. En daar troostte ik mij dus mee tijdens het aanschuiven, ik maakte het compromis met mezelf dat indien ik meer dan drie uur onderweg was ik even mocht stoppen om zoiets smerigs in mijn mond te stoppen. Pas op, ik kocht wel de vegetarische versie en maakte mezelf wijs dat die iets minder smerig was.

Vorige woensdag zat ik met een dilemma. Ik zat namelijk niet alleen in mijn auto. Naast mij zat een niet onknappe 30-jarige Italiaan. Dat gebeurt natuurlijk als de treinconducteurs staken, dan belanden er al eens Italianen in je auto. Het was niet alleen de Italiaan, het was ook het feit dat we al twee uren in de auto gepraat hadden over het pure Italiaans eten waar niets aan kon tippen. En het was dat ik de voorbije twee dagen over niets anders vergaderd had dan over gezond en duurzaam voedsel. En dat wist hij, want hij zat erbij.

Hypocrisie zou hier wel een beetje op zijn plaats zijn, dus probeerde ik mijn goesting en honger te negeren. Tot ik op een idee kwam.

Ik had natuurlijk de aardrijkskunde aan mijn kant, ik kon het op die rare kaashoofden steken. Ik kon de kroket voorstellen als een streekgerecht.

'Echt dit moet je proeven' en zo stak ook de Italiaan een kroket in zijn mond.

Vertraagd veggie-recept

Omdat het  eergisteren wereld-veggie dag was en wij altijd een beetje met vertraging werken, een receptje uit mijn favoriete boek: Vegalicious  van Alice Hart.

Een snel-klaar receptje: Wortelbeignets mrt koriander en schapenkaas
Nodig:

• 260 gr haloumi (maar met feta of andere harde kaas gaat het ook of van de veganistische kaas is dat ook erg lekker)
• 4 grof geraspte wortels
• 5 gesnipperde lente-uitjes
•  1 bosje fijn geknipte koriander
•  1 eetlepel geroosterde korianderzaadjes
• 20 g kikkererwten of gewone bloem
•  2 losgeklopte eieren
•  3 eetlepels olijfolie
•  1 handje rucola
• Peper en zout
• dressing die je lekker vindt

Rasp 50g haloumi en meng het met de geraspte wortel. Snij de rest van de kaas in plakken en zet weg. Voeg de andere ingrediënten aan het kaas-wortel mengsel. Doe er een heel klein beetje peper en zout bij en meng zorgvuldig. Vorm 12 balletjes, druk die plat met je hand en leg ze op een bakplaat (of gewoon op een bord want een bakplaat kan toch niet in je koelkast). Zet een half uurtje in je koelkast als je daar tijd voor hebt.

Verhit de olie in een pan, bak de beignets twee minuten per kant, tot ze bruin worden. Leg de beignets op een bord en bak de plakjes kaas kort.

Maak stapeltjes beignets op de borden, afgewisseld met de kaas. Garneer met een blaadjes rucola en besprenkel met de dressing.



Smakelijk!

Bioweek

Het is bioweek! De week waarin je zelf kunt ontdekken waarom bio eigenlijk gewoon de standaard zou moeten zijn.

In de bioweek kun je overal gaan proeven, bioboeren en zelfpluktuinen bezoeken, kookworkshops volgen  en in je biowinkel kans maken op leuke prijzen.

En volgend weekend is er in Leuven de grote aardbeiensmaaktest. Bio dat is gewoon lekker, bijna zo lekker als Pieter himself.

Het vreselijkste restaurant ever

Mei wordt vast en zeker de maand van de decadent hoge restaurant-uitgaven. Ik ging namelijk naar het lekkerste restaurant ever, helaas even duur als lekker maar ook naar het vreselijkste restaurant ever. Over dat eerste restaurant laat ik de commentaren over aan kenners. Over dat laatste schrijf ik met plezier een blog. Dat vreselijkste restaurant ever, dat is namelijk het favoriete restaurant van mijn kinders. Niet omdat ze het er zo lekker vinden, neen er is een doolhof, ofte een 'verdwaalhof' in hun eigen terminologie. En een verdwaalhof, dat heb je niet in je eigen tuin. En er bestaat echt niets leuker dan aan de ingang van het verdwaalhof te vertrekken, je zus aan de andere kant te laten starten en super verrast te zijn als je elkaar midden in dat hof tegenkomt.

Nu wist ik wel dat het restaurant horende bij dat verdwaalhof duur en 'bekakt' was en dus sloot ik een compromis met de dochters. We gingen er een ijsje eten, dat zou wel betaalbaar zijn.

Maar dat was buiten het huishoudelijk reglement gerekend. Want toen ik de pannenkoeken bestelde wist de ober mij vriendelijk te vertellen dat de tearoom service pas om 15h startte. Het was kwart voor twee en dus moesten er hoofdmaaltijden genuttigd worden. Klant is koning dat was duidelijk voor doetjesrestaurants.

Ik had toen kunnen weggaan natuurlijk, maar trouwe lezers van de blog weten al dat ik een slaaf ben van mijn kinders en zeker van lachende kinders in een 'verdwaalhof', en dus bleef ik zitten, zoekend naar een spaghetti op de kaart (want ik had maar twee boterhammen gegeten, er kon dus wel nog iets bij).

Maar spaghetti stond niet op de kaart, wel stukken vlees uit Argentinië en palingen in groen, wit en rood. En ik moest niet proberen een voorgerecht te nemen. Neen, er stond duidelijk 'voorgerechten worden niet besteld als hoofdgerecht'. Bon, het werden de garnaalkroketten maar ik was er niet van af. De ober draaide wat met zijn ogen en wees me er op dat elke bezette stoel diende te bestellen, of de kinders nu in het verdwaalhof zaten of op hun stoel, eten en betalen zouden ze. Ik kreeg toestemming een uitzondering te maken voor mijn jongste, op voorwaarde dat ik een supplement van 4 euro betaalde.

En nog bleef ik zitten, mijn kokend bloed deed me nog niet rechtstaan. Zelfs niet toen ik nog voor mijn laatste hap de rekening gepresenteerd kreeg. Ze hadden daar wel een strategie voor om om te gaan met arme schooiers, daar in dat kakrestaurant.

Moet ik nog vertellen dat de garnaalkroketten nog niet konden tippen aan die van een frietkot op de Route du Wallonië?

Brussel

U hoort ons niet klagen over het slechte weer. Neen, want zo'n vreselijk weer dat geeft ons recht op compensatie, zijnde een weekendje Brussel. Uiteraard was er het plan om tot 's avonds laat terrasjes te doen, eindelijk ook eens die parken te zien, en vooral onze schoonste zomerkleedjes aan te trekken.

Helaas, we moesten het zien te doen in jeans en wollen trui, maar het belette ons niet om ons voor te bereiden op hetgeen zeker nog komen gaat en waar je sandalen voor zult nodig hebben.

Veel tijd is er niet in een weekend als je ook nog kaastaart wil eten, koffie drinken en bijkletsen, dus moesten we focussen. En dat deden we daar. De uiteindelijke buit viel mee en dus was er geld over om naar een restaurant te gaan, dat ik echt niet gauw zal vergeten. Strofilia, een supergezellig restaurant op de Varkensmarkt die de associatie Grieks eten en moussaka meteen de vuilbak inkiepert.

Het is er zo lekker dat je bij elke hap de behoefte voelt om nog maar eens te zeggen aan je tafelgenoot hoe lekker wel. 

En het is ook zo een restaurant, waar niet alleen het eten smaakte, maar ook de wijn, de uiterst charmante bediening en de prijs.

Selfmade

Zoals je al kon lezen, is kadootjes kopen niet echt ons ding.

Daarom dit leuk alternatief: geef elkaar iets dat je zelf hebt gemaakt. 

Voordeel: je moet er niet voor naar de winkel, het is een anti-crisis kado, het is in met al die naai - en breiclubjes tegenwoordig, je leert bij én je kan je creativiteit kwijt.

Dit is wat ik knutselde: thee met een boodschap

1/ een doosje maken in gekleurd papier

 2/ versieren met prentjes uit flow

 3/ Jogithee - achtige spreuken bedenken, typen, printen, knippen

 4/ kaartjes plakken aan de touwtjes. OK, de theezakjes zijn niet zelfgemaakt, maar het zou kunnen, zo. Ik had er nu de tijd niet voor. Ik bedoel natuurlijk dat ik het niet 100% als een prioriteit zag om ze zelf te maken.

 5/ pakje mooi versieren. Mooie pakjes maken blij.

 6/ kadootje geven en er ééntje terug krijgen. Koekjes. P. bakte ze als 33- jarige man voor het eerst.  P. leerde dat dikke koekjes wel sneller het potje vullen, maar niet zo goed zijn voor de tanden.

Spruitjes

Toen ik vanavond na een weekendje weg, mijn brievenbus opende vond ik er dit zakje spruitjes. Rechtstreeks uit de beste Dikkebusse grond. Wat ben ik blij dat er iemand aan mij denkt als ie spruitjes teveel heeft.

Maar ik ben geen goede spruitjeskok. Het spruitjes-lekker-klaarmaken beperkt zich tot koken en een beetje bakken. Niet slecht, maar ook niet echt een sexy gerechje. Iemand een beter idee. Of kun je van spruiten nu eenmaal geen sexy gerechje maken?

Amsterdam versus Afghanistan

Als je ooit in Amsterdam een restaurantje zoekt, dan raden we graag de Mantoe aan. In de Mantoe, daar kun je Afghaans eten.
Je zou kunnen zeggen, als je naar een vreemd land gaat dat niet Afghanistan is, dan moet je toch niet Afghaans gaan eten. En dat gaat zeker op voor Italië of voor Baskenland, maar in Amsterdam mag je die regel overtreden. Eigenlijk heb ik er ook geen flauw idee van wat je zou moeten eten in Amsterdam als je de local wil uithangen, bitterballen misschien of krakelingen, maar van dat laatste heb ik geen flauw idee wat dat is.

Bovendien is de kans klein dat wij ook eens echt naar Afghanistan gaan om Afghaans te eten.

Nog een paar Amsterdam tipjes:

Lunchen kun je in Lef, in de 9 straatjes. The place to be voor lekkere smoothies met munt en gember, biologische omeletten en heerlijke cappuchino.

Sjakosje voor E.  en botjes voor B. kochten we in Episode.
Hier vind je betaalbare tweedehands, best wel goed uitgerust de winkel betreden, er kan al eens gevochten worden om een gegeerd accessoire.

Ooit eens een prachtige overzichtstentoonstelling gezien van Richard Avedon in Foam. De tentoonstelling nu is niet echt de moeite, maar hou het wel in de gaten als je Amsterdam bezoekt.

Logeren in Amsterdam is pokkeduur, je betaalt al snel 80 euro pp in een groezelig achterkamertje. Wij logeerden in een Mercure voor 33 euro de man, met een hotelbonnetje uit de Flair. Dat is tof van Flair.

Fair is fair

Week van de Fairtrade : switch naar fairtrade from Oxfam Wereldwinkels on Vimeo.

Als je vandaag of morgen naar de winkel gaat, doe dan eens extra je best en laat de Douwe Egberts voor wat het is en koop eens Fair Trade. En geloof me, ook de banaantjes van Max Havelaar smaken eigenlijk beter als je weet dat de boer in Chili of weet ik waar, er een deftige cent voor heeft gekregen.

Eigenlijk kun je met een beetje moeite je ganse kar Fair Trade maken. Op voorwaarde dat je niet van plan was savooikool of pastinaak te eten deze week. Al is dat ook wel Fair Trade als ie van de plaatselijke bioboer komt.

Anyway, het is week van de Fair Trade en leuke recepten vind je hier.

Joepie donderdag veggiedag

Dus wat zegt de boerenbond:

• Zeggen dat groenten gezond en duurzaam zijn, mag niet, want dan zeg je volgens hen dat vlees ongezond is.
• Bovendien is vlees gezond, een kind heeft dat elke dag nodig.
• Wetenschappelijke studies over dat vleesindustrie een grote ecologische voetafdruk heeft, kloppen niet, we moeten dat allemaal niet geloven.

Zouden die dat zelf nu echt allemaal geloven? Ze zouden zich beter 'vleesbond' noemen.

Maar ondertussen wel een heel lekker receptje voor een soort vleesbrood maar dan zonder vlees. Volgens de redenering van de Boerenbond is dat dan wel niet zo gezond, dus eet dan vooral een grote biefstuk de dag nadien.

Nodig:

2 el zonnebloemolie

3 el zonnebloempitten

3 el sesamzaad

gesnipperde ui

2 stengels bleekselderij, in stukjes

1 groene paprika, in stukjes

225 gemengde paddenstoelen

teentje geperst knoflook

een boterham of 7 verkruimeld

100g noten (kies maar)

50g rozijnen

een beetje sojasaus

gehakte gemberwortel

een ei

Doen

Bakblik invetten, keukenpapier inleggen en dan de zonnebloempitten en sesamzaad erin gooien.

In een pan ui, bleekselder, paprika, paddenstoelen en knoflook roerbakken tot de ui zacht is. Broodkruim, noten in een schaal doen, de warme dingen uit de pan erbij smijten en dan de rozijnen, de gember, de sojasaus. Alles binden met het ei en wat zout en peper toevoegen. Alles in het bakblik en 45 minuten in een voorverwarmde oven (180 graden).

Resultaat

Een broodje, dat ik altijd opdien met wat rijst en een pittige tomatensalsa.

FelixPakhuis

 

Vandaag het MAS bezocht, 't is te zeggen, de wandelboulevard naar boven.

Voor de tentoonstellingen kon/moest je online reserveren, tickets bestellen, een voucher afdrukken, wachten in een lange rij, de voucher omwisselen voor een ticket, waarmee je dan weer een sticker in verschillende kleuren kon krijgen die dan toegang gaf tot verschillende collecties op verschillende tijdstippen van de dag.

Kortom dat vonden we een beetje te moeilijk en ons hoofd stond er niet naar om het echt uit te zoeken.

We gingen dan maar eens naar boven wat gratis is en waar we, dankzij de onderbemanning aan suppoosten, ook een deel van de tentoonstelling zonder sticker bezochten. 'Een sticker? Moet dat dan? Niemand heeft ernaar gevraagd?' 'Ja je moet beneden betalen, maar omdat we onderbemand zijn staat niemand aan de deur.' Misschien moet je dan aan de deur staan ipv hier rond te lopen en mensen te bespioneren of ze wel een sticker in het juiste kleur voor het juiste moment van de dag hebben. Dat dachten we, maar we bedankten vriendelijk en zochten de weg naar buiten.

Je moet zeker eens gaan kijken, het gebouw en het uitzicht zijn zeker de moeite, de collectie zelf, laat ons zeggen,dat we het niet zo erg vonden dat we niet betaalden. Natuurlijk, des goûts et des couleurs on ne discute pas. 

Maar wat echt wel een aanradertje is in de buurt van het MAS, is FelixPakhuis.Daar konden we brunchen voor 15 euro (buffet +  fruitsap + koffie) en voor 2,5 €  heb je er een glaasje bubbels bij. Democratische prijzen voor lekker eten in een leuk interieur. De mannelijke obers zijn getraind in het knipogen naar vrouwelijk cliènteel wanneer je ze wenkt om een extra glaasje. Dat namen we erbij.

Aba-Jour

Ik probeer geen vlees te eten, maar soms doe ik het wel, in de Aba-Jour bijvoorbeeld. Ik was het niet van plan maar als je er met meer dan zeven aan een tafel zit is er maar een beperkte kaart. En op deze beperkte kaart stond maar één veggie-gerecht: Pasta Pesto.

Pasta pesto voor maar liefst 13,5 euro.  Ik heb getwijfeld maar vond het zonde van mijn euro's, ook al kwamen de pijnboompitten niet uit China.  En dus koos ik stoverij.

Het was de laatste keer dat ik stoverij at in de Aba-Jour. En wel hierom.

We hadden gereserveerd voor 12 man. Tenminste mijn ex-studiegenoot had gereserveerd voor twaalf man, maar drie man bleek ziek of had een kater en kwam onverwacht niet opdagen. Dat vonden we jammer, want we hadden die graag nog eens teruggezien, die drie ex-studiegenoten. Maar niet alleen wij vonden het jammer. Ook de serveerster van dienst vond het jammer, zo jammer dat ze ons als het ware een uitbrander gaf dat dit niet kon en dat haar baas heel kwaad zou zijn en we zouden moeten betalen en ze zou hem eens gaan halen haren baas.

En wij nipten verder van onze West-Malles.

En toen kwam de baas en kreeg onze toffe ex-studiegenoot nog een lading over haar. Ze bleef vriendelijk en had begrip voor zijn frustratie maar het mocht niet baten. 'Jaja, dat ze er niets kon aan doen en zelf niet op de hoogte was, elke week hoort hij dat verhaal, want vorige week hé waren er zes niet gekomen en de week daarvoor... Wat moest hij doen, een forfait aanrekenen, hé, een forfait aanrekenen, moest hij dat doen.'

Ik was een beetje van mijn melk. Ik ga immers uit van de volgende logica, als je een zaak voert en je hebt af en toe een probleem dan los je dat zelf op. In dit geval kun je een lesje trekken uit je problemen en in de toekomst geen groepen meer aanvaarden. Of je legt je erbij neer dat indien je werkt met reservaties, er af en toe iemand niet komt opdagen, collateral damage, zeg maar. 

Maar je begint toch nooit je klanten uit te kafferen?  Klanten die 17,5 euro neerleggen voor een stoverij.
't Was wel lekker...jammer maar helaas.

Lente

Gisteren wou ik nog in dat holletje in de grond kruipen en hoewel het experiment fietsen-zonder-muts een zware tegenvaller was vandaag, heb ik zowaar een beetje lente gevoeld. 
Ja mensen, de zon heeft echt geschenen deze middag. Misschien is het na een half jaar winter toch tijd om aan de lente te denken. En als we aan de lente denken, dan denken we aan terrasjes, niet waar.
En terrasjes dat zijn af en toe mojito's. 
Om de zon van vandaag te vieren stellen we aan u voor:

Cava Mojito Style

En dat maak je zo:

Neem de schil van een goed gewassen limoen, snipper die fijn.

Breng 2 dl water met 130 gram rietsuiker en sap van een halve limoen aan de kook.

Laat dit 2 minuten goed doorkoken en zet nadien het vuur lager. Voeg de limoenschilletjes toe en laat het verder inkoken tot het siroop wordt (niet te dik, want daar ging het bij mij de eerste keer fout, de siroop wou niet oplossen in de cava). Je kan ook munt laten meekoken. Nadien zeven en laten afkoelen.

Giet de siroop in een champagneglas, vul met cava en werk af met gesnipperde munt en een schijfje limoen.

Voilà, lente in je glas! Proost!

PS: met dank aan Henz voor de inspiratie

Evolutie

Wij van schoenenenanderekwesties kennen elkaar al lang, heel lang. En één van de dingen die we al heel lang samen doen, is uitgaan.  Van ons eerste fuifje op 16-jarige leeftijd in de plaatselijke fuifzaal in Poperinge verplaatsten we ons uitgaansleven al gauw naar Gent, en in Gent, daar zijn we blijven uitgaan. Al merkte ik gisterenavond wel een belangrijke evolutie op.

Dertien jaar geleden startte onze wekelijkse uitgaansavond steevast met een fietstochtje naar de watersportbaan, om een baantje of 50 te zwemmen in't gusb. Inderdaad, wij waren er ons goed van bewust dat in bier calorieën zaten, dus leek het ons een goed idee eerst wat calorieën te verbranden.

Na de 50 baantjes fietsten we terug, door regen en wind om op het kot in de Karel Van Hultemstraat spaghetti te eten, met saus die het weekend ervoor was gemaakt door de mama van B. en uit een witte pot met een blauw dekseltje kwam. Uiteraard dronken we daar een glas wijn bij, witte, want rode vonden we toen nog niet lekker. 

De wijn kwam uit een matglazen fles met groene letters vanuit de 24-hours shop, een automaat dus eigenlijk. Soms deden we eens zot en kochten we twee flessen wijn.

En dan stapten we richting Overpoort om pintjes te drinken en ons te amuseren.

Gisteren gingen we ook samen op stap, maar zwemmen deden we niet en het eten kwam ook niet uit een witte pot met blauw deksel. Het eten kwam uit de keuken van C-Jean en de wijn die was zowel wit en rood en aangepast aan wat er op ons bord lag. Na 4 uur tafelen trokken we naar de White Cat, de Overpoort weten we al lang niet meer liggen. In plaats van pintjes dronken we gin tonics, dat smaakt beter, vinden we nu. En na de gin tonics gingen we naar huis... met een taxi, want met een fiets word je soms nat.

Voor alles is een leeftijd, inderdaad. Ik vraag me wel af hoe mijn uitgaansleven er over tien jaar zal uitzien.

wij in de nineties

Ontbijt

Ik ben een ontbijtfan, ik kan dan echt genieten van een royaal ontbijt  en zeker als dat ergens anders is dan in mijn eigen keuken.

Ik vind dat gaan ontbijten ook zoveel voordelen heeft. Je moet geen babysit nemen want je kan je koters gewoon in de crèche of op school droppen terwijl jij een paar uurtjes verlof neemt. Je bent niet moe (als je op tijd gaan slapen bent tenminste). Je kan veel eten want het is 12 uur geleden dat je nog gegeten hebt. Je kan je zelf ook volledig laten gaan want je moet niet met een overvolle maag in je bed, het ergste wat er kan gebeuren is dat je geen zin hebt in lunch. En in vele gevallen is het veel goedkoper…

De favoriet bij uitstek om te gaan ontbijten is de Pain Quotidien, ik geef toe, om gewoon een koffie te drinken is dit een eerder een dure keet maar voor een volledig ontbijt valt dat goed mee. Maar af en toe, doen we toch eens zot en proberen we eens een ander adresje. Maar nu deden we wel heel zottekes want we gingen  ontbijten in Antwerpen, je weet wel, die provincie waar de Boekenbeurs is. Ontbijtbestemming was  Lait Russe op het Falconplein.

Daar stonden ook ontbijtformules op de menu, maar het was allemaal nogal exotisch en aangezien mijn maag nog geen zin had in mierikswortel, zure room of tabasco besloot ik maar van de kaart te eten. En wat ze in Le pain Quotidien niet hadden, stond hier wel op de kaart… ‘pancakes met esdoornsiroop’. Zo kon ik me weer even in een ontbijtbar in New York wanen.

Het was lekker maar... het was een beetje duur en niet zo royaal...  In mijn euforie bestelde ik de pancakes met stroop en op de rekening kon ik zien dat die 5 druppels stroop me 1,5 euro hadden gekost. Mijn lief vroeg een broodassortiment met confituur. De opdiendame was zo vriendelijk te vragen of hij ook boter wilde en factureerde echteraf even vriendelijk dat minibotertje (0,5 euro) en de confituur (1,5 euro).

Zeg… zo kan ik ook rap geld verdienen denk ik dan  terwijl ik nu al uitkijk naar de heerlijke potten choco, confituur en honing van het huis, die in Le Pain Quotidien gewoon op de tafel staan en waar je zoveel van mag eten als je wil.

Kauf dich glücklich

Eerst wat shoppen en nadien Waffeln & Eis! Wat wil een vrouw nog meer? 

Van dit adresje word je glücklich!

Een aanrader in Berlijn!

Vegetarische frikandel

Enkele maanden geleden hebben we ons bekeerd… tot het vegetarisme. Toen de kopenhagentopmislukking alsmaar dichterbij kwam geraakte ook ik ervan overtuigd dat we 'the change’ misschien toch wat meer bij onszelf moesten zoeken. Mijn NY-vliegtuigreis annuleren was een stap te ver, maar geen vlees meer eten leek me niet onoverkomelijk en kon mijn bewuste voetafdruk toch ook al een maatje kleiner maken. 

En dus, komt er ten huize Dirix geen vlees meer binnen, behalve dat vlees tussen de boterhammen van onze dochters , want wie ben ik om de kindjes hun hesp te ontzeggen…

Moeilijk is het niet, maar heel af en toe vind ik het wel eens jammer dat ik een veggie ben geworden: zoals die zeldzame keren in het frietkot. 

Oké, er zijn believers die beweren dat in een frikandel geen gram vlees te bespeuren valt en waarschijnlijk hebben ze gelijk, maar als vegetariër blijft het ongepast om die vuiligheid naar binnen te werken, hoezeer dit ook kan smaken met een pak friet. En dus kickte ik af van de stoverijsaus en koos ik telkens voor de kaaskroket (godzijdank wou ik me niet bekeren tot het veganisme).

Maar die kaaskroket werd saai en dus maakte ik een veggiestudie-uitstap naar de frietketel, het frietkotmekka voor de vegetariërs. Niet alleen zijn de frietjes gebakken in plantaardige olie, voor elke frikandellensoort bestaat een lekker vegetarisch alternatief. De vegetarische stoverij durfde ik net niet proberen, schrik voor de ontgoocheling na de hoop, maar het staat zeker op mijn nog-te-verorberen-lijst.

Eén minpuntje, de bakjes zijn te vol, veel te vol, zelfs voor een geoefende eter. En daar gaat mijn besparen op de voetafdruk als na elke maaltijd de helft van de frieten in de vuilbak belandt.

Komkommertijd

Als verse vegetariër had ik al vlug door dat niet ieder restaurant deze vleesloze levensstijl evenzeer genegen was. Om eens geen genoegen te moeten nemen met de pasta pesto of de tomaat mozarella besloot ik bij mijn volgend dineetje in Gent dan maar zelf het restaurant te kiezen. En dus koos ik voor  "komkommertijd", gekend om zijn veganistische menu. Ik geef toe, het is een weinig inspirerende naam, en vegetarisch associëren met komkommers vind ik ook geen goede strategische zet maar... het is wel erg lekker. Komkommertijd gaat voor de buffetstijl en hoewel het op het eerst zich wat doet denken aan dat buffet in het all-in resort in Antalya blijkt dat de verschillende gerechtjes echt wel verfijnd en smaakvol zijn. Met eenvoudige ingrediënten, waaronder veel gezonde groenten, worden heerlijke schotels bereid.
Wel jammer dat het resaturant reftergevoelens oproept en al helemaal jammer is dat het afruimen ook niet in de prijs is inbegrepen. Je moet je bord, na het eten, gewoon op het gekende refterkarretje zetten. Het lijkt wel of ze in komkommertijd, eten in alles willen herleiden tot het pure basic. Geen probleem als de ingrediënten basic zijn, maar uit eten is voor mij toch net ietsje meer dan alleen maar eten.

Starbucks

Hij was er al een tijdje, en hoewel ik er praktisch dagelijks passeer, had ik nog geen tijd om binnen te gaan, de StarBucks in Antwerpen.

Nu ben ik echt wel fan van de Starbucks, het is niet zozeer de koffie die zo speciaal smaakt maar wel de sfeer die er rond hangt.

Ik leerde Starbucks pas goed kennen toen ik in mijn eentje door Australië zwierf.

Hoe leuk was het dat in een land waar niemand mij kende, de Starbucksman om mijn naam vroeg toen ik een koffie bestelde, die naam dan ook nog eens op mijn beker  schreef om die daarna voor het ganse Starbucks-publiek af te roepen telkens mijn Café Macchiato klaar was. De liefde voor Starbucks zwengelde alleen maar aan tijdens mijn trip naar NY waar de dagelijks veel te grote beker koffie mij  even het gevoel gaf dat er best wel veel raakvlakken zijn tussen Carrie Bradshaw en ikzelve.

Groot was dan ook mijn ontgoocheling dat ze in de Starbucks Antwerpen geen Engels praatten maar dat was dan ook te verwachten, maar wat erger was… ze vroegen evenmin om mijn naam. Daar ging mijn droom om in deze vroege ochtend nog eens mijn alter ego ‘Rachel’ aan te nemen.

Niettemin  vond ik het heerlijk om daarna met mijn supersize beker Caffe Latte en nieuwe pumps aan mijn voeten richting Meir te wandelen, blik op de etalages gericht om te zien of er toch geen mooiere pumps bestonden dan mijn laatste aanwinst. Even waande ik me weer Carrie in NY en dacht ik…. This is the life I wanna live!