De kroket

Ik moest nogal vaak in Holland zijn de voorbije weken. En dat lukte niet altijd met de trein, dus spendeerde ik heel wat uren in files rond Utrecht of Breda.  Dat was lastig en wanneer dingen lastig worden zijn er maar twee oplossingen: schoenen kopen of comfortfood. Schoenen kopen op een autostrade dat ligt niet voor de hand, maar comfortfood daarentegen...
Ik weet niet of u dat kent maar in Nederland, haal je eten uit de muur. Geen blik cola of een brood maar iets veel vettiger... de kroket. En daar troostte ik mij dus mee tijdens het aanschuiven, ik maakte het compromis met mezelf dat indien ik meer dan drie uur onderweg was ik even mocht stoppen om zoiets smerigs in mijn mond te stoppen. Pas op, ik kocht wel de vegetarische versie en maakte mezelf wijs dat die iets minder smerig was.

Vorige woensdag zat ik met een dilemma. Ik zat namelijk niet alleen in mijn auto. Naast mij zat een niet onknappe 30-jarige Italiaan. Dat gebeurt natuurlijk als de treinconducteurs staken, dan belanden er al eens Italianen in je auto. Het was niet alleen de Italiaan, het was ook het feit dat we al twee uren in de auto gepraat hadden over het pure Italiaans eten waar niets aan kon tippen. En het was dat ik de voorbije twee dagen over niets anders vergaderd had dan over gezond en duurzaam voedsel. En dat wist hij, want hij zat erbij.

Hypocrisie zou hier wel een beetje op zijn plaats zijn, dus probeerde ik mijn goesting en honger te negeren. Tot ik op een idee kwam.

Ik had natuurlijk de aardrijkskunde aan mijn kant, ik kon het op die rare kaashoofden steken. Ik kon de kroket voorstellen als een streekgerecht.

'Echt dit moet je proeven' en zo stak ook de Italiaan een kroket in zijn mond.