Pompoenen

Bij het starten van deze blog heb ik mijn lief moeten beloven nooit over hem te schrijven maar nu neemt zijn gedrag dergelijke proporties aan dat ik echt niet anders kan.

Het begon toen we een paar weken terug na onze 14-daagse vakantie terugkwamen in onze tuin, want voor het eerst in ons leven hebben we iets dat de naam ‘tuin’ waardig is. Gedurende de twee weken dat wij op onze kont aan de zwemvijver in Frankrijk zaten, waren de pompoenen tot oogstrijpe bollen ontwikkeld. Stralend kwam mijn lief binnen met de eerste oogst en nog stralender aten we de volgende dag pompoensoep en de volgende dag ook en de volgende dag ook...

Nu geef ik eerlijk toe dat dat wel een ervaring is, zo iets eten uit je eigen tuin. De ervaring valt te vergelijking met het goede gevoel dat je hebt als je voor het eerst een taart bakt die ook echt lekker is of voor het eerst je ouders uitnodigt in je eigen huis. Maar voor mij is het succesverhaal daar echter afgelopen.

Mijn huisgenoot daarentegen begon lyrisch te worden over zijn pompoenen en begon al volop plannen te maken om vanaf volgend jaar nooit meer een supermarkt binnen te stappen en was vast van plan te leven van wat de tuin ons bracht. Ik had daar wel mijn bedenkingen bij, maar soit.

Iets meer zorgen maak ik me over het feit dat hij nu elke dag zijn geoogste pompoenen bewondert en continu herschikt op de keukentafel. In plaats van deze blog te lezen houdt ie zich bezig met het opzoeken van pompoenrecepten en belangrijker nog met het zoeken naar middeltjes om pompoenen te bewaren. Want de eerste 10 pompoenen waren nog maar het begin, het merendeel zit nog onder de grond te wachten op zijn aandacht.

Helemaal verontrustend wordt het nu hij kasten gaat ledigen om de pompoenen te stockeren. Een verbouwing  met het oog op een speciale pompoenenkamer zal er net over zijn, maar nu onze dochters binnenkort een kamer gaan delen moeten we wel op zoek naar een nieuwe bestemming voor die éne kamer… ik houd mijn hart vast.