Zwemles

Mijn dochter volgt zwemles en ze vindt dat de max. De maandag legt ze al haar zwembroek klaar om de zaterdag te gaan zwemmen...als die al gewassen is natuurlijk. En uiteraard, mijn dochter gelukkig, ikzelf gelukkig. Dus ik vind die zwemlessen ook de max.

Al is dat laatste de theorie, in de praktijk ben ik geen zo een grote fan als mijn dochter en verlang ik stiekem toch een beetje tot het gedaan is met die wekelijkse zwemles. 
Het nare aan die lessen is dat de ouders mee in dat zwembad moeten. Het is dan ook geen echte zwemles, maar voorbereidend zwemmen voor kleuters, een soort geüpgrade watergewenning eigenlijk. Gelukkig heeft mijn dochter ook een vader en neemt die de taak meestal op zich, maar soms gebeurt het eens dat ik mee moet in dat zwembad. Dit betekent dat ik de zaterdag om kwart na tien, in plaats van net aan mijn tweede expresso en de weekendbijlage van de standaard te beginnen, in een veel te smal kleedhokje sta en uit mijn skinny jeans probeer te geraken.

En dan begint de les en spring ik met mijn dochter in het water en hou ik haar handen vast terwijl zij met haar voeten van kikker-vliegtuig-potlood doet. En dat deel, dat valt nog mee. Maar dan komt het deel waarbij de liefhebbende ouders uit het zwembad moeten en op de boord mogen kijken hoe kun lieve kindertjes alleen van kikker-vliegtuig-potlood doen. En dat deel, daar ben ik nu eens geen zo een fan van. Want daar sta je dan te verkleumen in je bikini naast de schoolpoortpapa's. Papa's die je 's morgens wel wil tegenkomen met hun kleren aan maar dus liefst niet zonder die kleren. Ik heb er nu eenmaal geen behoefte aan om te zien hoeveel borsthaar ze hebben, tot waar dit borsthaar doorloopt en hoe wit ze eigenlijk zijn onder hun overhemd. En omgekeerd kan ik mij voorstellen dat zij eigenlijk ook liever niet weten hoeveel zwangerschapsstriemen ik heb en dat ik enkele tekenen van cellulitis vertoon.

Een Marlies Dekkers-bikini kan veel goedmaken, maar het onbehaaglijke gevoel op de wekelijkse zwemsessies nu net niet.