Hotelschoenen

Ik dacht, ik doe nog een keer die schoenen aan, ze zijn hoog en eigenlijk te klein maar zo moeilijk kon dat toch niet zijn. Ik had ze al eens aangedaan, van de hotelkamer naar het restaurant beneden en dat was heel goed verlopen. 

Bovendien zou ik stress en onhandige looptoestanden naar roltrappen vermijden door gewoon op tijd te vertrekken.

Het deed een beetje zeer maar ik kon de pijn verhelpen door de schoonheid van mijn zwarte pumps  7 minuten lang te bewonderen tijdens mijn wandelingetje naar kantoor.

En op het werk zat ik  toch helemaal alleen en kon ik dus gewoon 8 uur doorbrengen op blote voeten. Was dat even een makkie. Tot het vijf uur werd en de pumps weer aan mijn voeten moesten. Blijkbaar gebeurt er overdag iets met je voeten waardoor ze groter worden. De mijne waren in de voorbije 8 uur zeker 2 cm gegroeid en pasten onmogelijk in de pumps. Het was dus ofwel op blote voeten de trein nemen ofwel mijn voet in de schoen plooien. Ik twijfelde even maar  koos toch voor het laatste want ik weet uit ervaring wat er allemaal op treinvloeren plakt. 

Maar man, je moet dat eens doen, je voet letterlijk in een pump plooien zodat je tenen en hiel erin zitten maar de rest niet.

Dat blonde geval dat daarnet als een kreupele ooievaar over De Meir strompelde, dat was dus ik. De schoenen die gaan terug in de kast, dat zijn de hotelschoenen geworden.

En dus hebben we nu naast de zitschoenen, de mooi-om-naar-te-kijken schoenen, de lelijke schoenen, de gestrafte schoenen en als-mijn-lief-in-het-buitenland-zit-schoenen ook nog eens de hotelschoenen.