dinsdag 10 mei 2011

Moederdag

Op moederdag krijg je een knustelwerkje en ga je naar je moeder. 
Voor de verandering besloot ik dat laatste eens met de trein te doen. Oké, het traject nam twee uur in beslag en ik moest welgeteld drie treinen nemen, maar het was fun zo met mijn meiden op de trein, pure qualitytime.
 
Het was zo plezant dat ik mijn broer overtuigde om ons te vergezellen bij de terugreis, in plaats van door een vriend voor zijn deur in Gent te worden afgezet kon ie twee uur met zijn nichtjes op de trein zitten. Ambiance verzekerd.
Het enige wat roet in het eten kon gooien, was de plotse buikpijn van mijn oudste dochter, maar die zou wel overgaan….dachten we.

Ze ging over, vijf minuten na vertrek en nadat ze eerst haar volledige maaginhoud op de treinvloer had uitgestort. Daar zaten we dan, mijn broer, ik en mijn twee dochters in een grote plas kots op de trein, allemaal op sandalen. Ik zal u de details besparen, maar u kunt zich al voorstellen dat  dat een redelijk machteloos gevoel geeft. Ik had een papieren zakdoekje bij, eentje. Op een trein zijn niet in elke wagon dweilen beschikbaar en ook stromend water is er niet. Jammer eigenlijk.

En mijn meisje die had ondertussen een grijsgroene kleur, en het bleef maar komen, de maaginhoud, het moest eruit.

En toen stopten we, halte Ieper, en stond er een ganse bende KSA’ers te popelen om in onze wagon te kruipen. Maar ze deden het niet, ze slaakten oerkreten en riepen luid hoe smerig dat wel was en kozen de andere wagon, hoewel ze daar moesten recht staan.
En mijn broer en ik, wij behielpen ons met het zakdoekje en de rol wc-papier van de treinwc. We kuisten voetjes en sandalen, en ook een beetje de vloer en zetten de raampjes open.
Maar zelfs in Menen, wou er niemand naast ons komen zitten en stonden de mensen liever recht.

Nog nooit zo blij geweest dat er geen rechtstreekse verbinding is van Poperinge naar Lokeren en we in Kortrijk moesten overstappen. De wangetjes waren weer roze, we stapten op de trein naar Gent en we probeerden te vergeten wat er zonet was gebeurd.

3 opmerkingen:

  1. Herkenbaar, alleen had ik het niet met een kind, maar met mijn arme vadertje. En iedereen maar roepen hoe goor het is, maarja, als ze het konden hadden ze het wel binnen gehouden he....?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oei,
    hopelijk kwam de buikpijn niet van ons Mare, want hier is het nog steeds niet over..

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Doet me denken aan een collega die tijdens haar zwangerschap altijd kotszakjes moest meedoen op de trein. Dat had ze ook proefondervindelijk geleerd...

    BeantwoordenVerwijderen