Deze ochtend was het weer zo ver. Een alfamannetjesvergadering met micro’s waarin ik zeker eens moest tussenkomen. Oefening baart kunst en bovendien had ik de juiste hakhoogte, waardoor ik het er al iets minder stotterend vanaf bracht.
En ja, ik was weer een halve millimeter gegroeid in de achting van de alfamannen. Na de vergadering hielden ze niet alleen de deur open maar werd er ook al iets inhoudelijks gezegd.
Maar toen heb ik het redelijk verknoeid. In al mijn glorie zag ik het minuscule en onzichtbare trapje niet bij de uitgang. Ik struikelde, verzwikte mijn enkel en mijn hak bleek uitermate ongeschikt om dit gestuntel subtiel te verbergen.
Op zo een moment moet je de glimlach bewaren en vooral de pijn verbijten. Maar één ding kun je niet ongedaan maken: je hebt jezelf belachelijk gemaakt.
Mijn gezicht staat nog altijd scheef van de grimassen die ik op mijn verdere tocht naar het station trok. Maar nu het koele ijs de pijn wat verzacht komt de harde realiteit weer boven, de twee halve millimeters die ik het voorbije jaar heb gewonnen, zijn verdwenen.
En op mijn volgende vergadering draag ik een simpele basket.
Een simpele basket? Terwijl de kostuums en blackberries en flauwe alfamoppen je rond de oren vliegen? Geweldig experiment! Benieuwd hoe lang ze je deze keer laten spreken zonder tussen te komen :)
BeantwoordenVerwijderen