Het zou een beetje gelijk win-for-life zijn vanaf september. Althans dat dacht ik, toen ik de pijn van de eerste schooldag wilde verzachten met de gedachte dat er vanaf nu geen crèche meer moest betaald worden. Want wij spendeerden nogal wat centen aan die crèche, wij vonden werken immers zo leuk en de kindjes de crèche zo fijn dat er meestal vijf werkdagen op vijf beroep op werd gedaan. Maar dat zorgde nogal eens voor pijnlijke momenten zo op het einde van de maand. Pijnlijk als enkel kunnen dromen van nieuwe schoenen en niet kunnen kopen of pijnlijk als 'saldo ontoereikend' te lezen krijgen op het betaalbakje van de colruytkassa met een volle kar naast je.
En zo werd februari mijn favoriete maand, want die telde aanzienlijk minder dure dagen en dan kon er al eens zot gedaan worden.
Maar we wisten natuurlijk dat aan de crèchetijd een eind zou komen en stiekem droomde ik er al van om mijn maandelijks shopbudget drastisch te verhogen of de kuisvrouwfrequentie te verdubbelen. Maar gelukkig heb ik op dergelijke momenten een lief. Een rationeel lief met heel veel verstand die met nog een beter idee op de proppen kwam... een zonneboiler. Op deze manier zouden we goedkoper kunnen douchen, natuurlijk. Als dat geen investering was.
Zucht, daar ging mijn win-for-life-gevoel. En wil die verdomde zon alstublieft wat gaan schijnen nu.
O? Die bestaan echt, die personages zoals in de chiclit die hun loon aan schoenen uitgeven!
BeantwoordenVerwijderen