In de rubriek 'Wat doe ik mijn kinderen aan' heb ik vandaag weer de grenzen verlegd.
Eigenlijk had ik die grens al enkele maanden geleden verlegd toen ik mijn oudste dochter samen met haar kleine zus inschreef in een andere school. Het leek me een goed idee voor zowel dochter als moeder om vanaf 1 september het ritueel naar school brengen drastisch in te korten. Geen gewacht meer aan rode lichten en irritante gesloten spoorwegen, maar gewoon de straat oversteken volstaat immers vanaf vandaag.
Een ander pluspunt is dat er geen chantage meer aan te pas zou komen bij het onderhandelen over het aantal keer dat het kleine schaap om vier uur de bus moet nemen naar de opvang. De kleuters kunnen gewoon op school blijven tot hun moeders gedaan hebben met werken, wat de moeheidsgraad 's avonds en het aantal tranen drastisch kan verlagen.
En het grootste pluspunt waren wel de juffen en het schoolbeleid, waarvan ik overtuigd was dat het mijn dochters ook wel zou aanstaan. Zo gaat dat nu eenmaal met kleine kinders die een moeder hebben, die moeder beslist voor hen.
Het feit dat de school in kwestie een 'concentratieschool' was, nam ik erbij. Ik zou liegen als ik zeg dat ik zo ruimdenkend en tolerant en blablabla was, dat dat net de reden was om voor die school te kiezen,... maar het leek me nu ook weer geen nadeel.
Tot zover de mening van de moeder.
Vanavond vroeg mijn dochter me of ze alstublieieieieft weer naar haar oude school mocht, want daar heeft ze vriendinnen en in die nieuwe school niet en die kan ze ook niet maken want ze babbelen allemaal met elkaar in een taal die ze toch niet begrijpt.
Slik.
Efkes tijd geven.
BeantwoordenVerwijderen