Vijf jaar

Vijf jaar wordt ze vandaag, mijn kleine meid. En dat is natuurlijk een feestje waard… een gans weekend feest als het aan ons ligt. We beginnen het feestweekend vandaag met een lunch in haar favoriete restaurant, genaamd Macdonalds. Voor één keer geen fletse grootkeuken-spaghetti bij Nancy op vrijdag, maar een verjaardagsbox met frieten en andere vuile dingen. En ik ga niet liegen, ik ga daar ook van genieten, dat kan smaken... vuile frieten.

En zaterdag is het ‘kinderfeestjesdag’. Inderdaad, tegenwoordig  beginnen ze daar al mee in de kleuterklas en dus ga ik morgen nog rap naar de bibliotheek op zoek naar een boek met de titel: ‘Hoe-hou-ik-3 uur-lang-vijfjarigen-op-een-leuke-manier-bezig-zonder-dat- ik-nadien-doodval.'

Doodvallen zou immers  zonde zijn, want dan mis ik het volgende feestje. Het hoera-ik-ben-al-vijf-jaar-moeder feestje op zaterdagavond. 

Want, bedacht ik gisteren,  vijf jaar moeder zijn, dit is toch ook iets dat moet gevierd worden.

De voorbije vijf jaren kenden natuurlijk ook enkele dieptepuntjes, zoals de help-krijs-ween-telefoontjes naar mijn moeder net nadat ik bevallen was van een tweede dochter en ik besefte dat romantische films over gezinnetjes en zo maar films zijn en dus verre van echt. Of die keren dat ik testte hoeveel stress ik kon verdragen door ‘s morgens op weg naar Antwerpen een ommetje langs Brussel te maken om mijn zieke kindjes af te zetten bij bompa.

Trouwens stress en moederschap, dat gaat blijkbaar goed samen, ik krijg tegenwoordig al een beetje stress als mijn dochter vraagt wat we gaan eten en ik vis antwoord. Of als ik moet bekennen dat haar 5 jeansbroeken nog allemaal in de was liggen en ze misschien een rokje aanmoet.


De gebruikelijke ongelukjes zijn er natuurlijk ook geweest tijdens vijf jaar moederschap, zoals die keer met het schommelpaardje. Maar dieptepunt in deze categorie is misschien wel de-dag-dat-maud-uit-haar-maxicosi-werd-gekatapulteerd.

Maar de dieptepunten, die vergeet ik graag. Voor elke dieptepuntje kan ik immers honderdduizend miljoen hoogtepunten bedenken... Te beginnen met 3758 keren dat ik, voordat ik zelf in bed kroop nog even ging kijken naar die grote schat en later die twee grote schatten en ik besefte dat onvoorwaardelijke liefde wel bestaat en ik iets of iemand bedankte dat die prachtige meisjes alletwee van mij waren.

Zaterdagavond, als jullie slapen, mijn lieve kleine en grote dochter, dan schenk ik mij een een gin tonic in en toost ik op het enorme geluk dat mij te beurt viel zo een vijf jaar geleden... moeder worden van jullie.