Pakje

Ik ben een beetje nerveus want er ligt al gans het weekend een pakje op me te wachten in het postkantoor. Vrijdag zat er immers een briefje in mijn bus van de postbode. Ik weet wel wat er in het pakje zit, want het is  een pakje dat ik mezelf kado heb gedaan. 
Het zat zo, ik voelde me slecht, heel slecht en als ik me slecht voel, is er maar één remedie, geld uitgeven. Maar gezien ik me niet alleen slecht voelde, maar ook ziek, kon ik mijn zetel niet uit. Gelukkig bestaat er zoiets als internet, waardoor je dus ook geld uit kunt geven vanuit je zetel. Normaal doe ik dat niet, dingen kopen via internet, behalve een vliegtuigticket of een hotelovernachting natuurlijk, maar nu was de nood het hoogst.

Het leek me vroeger ook veel te gevaarlijk om kleren te kopen via internet, want paskotjes, die zijn niet voor niets uitgevonden, de kans zou veel te groot zijn dat het niet paste. Ja, je kunt die dingen terugsturen, maar ik ken mezelf, een termijn van 14 dagen zou hopeloos te kort zijn om dat ding weer op de post te doen en ik zou eindigen met een miskoop die in mijn kast hangt weg te kwijnen tot het weer eens kleerkastopkuis is en de miskoop naar de kringwinkel mag of naar de swishing in het betere geval. Weggesmeten geld dus.

Maar die dag, dacht ik daar allemaal niet aan en kocht ik dure dingen via internet. Een sjakosj of schoenen kopen, dat was nog niet zo slecht geweest, want een schoenmaat die ken je en sjakossen die hebben geen maat. Maar wat koopt ondergetekende: een broekpak ofte jumpsuit in modetaal. Inderdaad een aansluitend broekpak dat elk grammetje dat teveel is aan je lichaam, prachtig accentueert. Geen idee wat er zich in mijn hoofd afspeelde maar ik was ziek, weet je wel.