ongelukkig

Het is een regeltje dat iedereen kent: heb nooit teveel verwachtingen van een feestje of het zou wel eens zwaar kunnen tegenvallen. Nu was dat een beetje moeilijk, om geen verwachtingen te hebben van een feestje omdat het met die twee kleine apen al superlang geleden was dat ik nog eens goed gefeest had en al even lang geleden dat ik al die toffe mensen nog eens allemaal samen gezien had.

Het grieperige gevoel en de misselijkheid op donderdag probeerden me te waarschuwen. Maar toch, ik dacht dat een middagslaapje van 4 uur (op mijn verjaardag nota bene, hoe jammer is dat) , en de nodige dafalgans en motiliums me wel door de avond zouden helpen.

En dat deden ze ook, tot 23 uur. En net toen iedereen aanwezig was en het feestje kon losbarsten begon ik maar naar één ding te verlangen: mijn bed. De combinatie muziek, ambiance, bier, cafégeur  leek even de ergste nachtmerrie ever en daar was geen motilium tegen opgewassen. En dus bracht C me naar huis. Dank u C.

En nu zit ik in mijn zetel, te wachten tot alle feestgangers ontwaken maar echt, ik heb me in tijden niet zo ongelukkig gevoeld. En ik kan wel tien miljoen dingen bedenken die erger zijn (niet moeilijk met de Standaard voor mijn neus) maar mijn ogen blijven prikken.

Ik troost me met de gedachte dat dergelijke pech, zeker een kadootje voor mezelf waard is en dus google ik vanuit mijn zetel de term Jimmy Choo. Snif.