Never trust a spoiler

'Als je moe ben, moet je vooral zwijgen'. Ik weet het,  dit kan nauwelijks tippen aan de spreuken van Phil Bosmans maar beschouw het als een goede raad van een ervaringsdeskundige.

Zoniet, zou het wel eens uit de hand kunnen lopen en kunnen belanden in de onfortuinlijke verkeersagressie-statistieken.

Ondergetekende ervaringsdeskundige was dus moe en kon nog net op haar claxon duwen om de auto voor haar te verwittigen dat hij niet verder achteruit kon rijden omdat zijn spoilers anders in mijn voorruit zouden belanden. Auto's met van die spoilers op, daar moet je mee opletten, dat had ik natuurlijk kunnen weten.

Maar het was sterker dan mezelf, ik toeterde en maakte heel 

onbewust het 'Ei-zot-kijkt-eens-uit-gebaar'.

En dat was er teveel aan natuurlijk. De deur van de auto voor mij werd geopend en er kwam een manneke uit. Inderdaad een manneke, een ventje met een gezichtje als dat van een plechtige communicant maar dan met een oorring en heel veel gel in het haar. En ook een ruitjeshemd, proper in zijn jeansbroek gestoken.

Het mannetje kwam naast mijn auto staan en omdat ik natuurlijk geen schrik heb van plechtige communicantjes, ook niet als ze met spoilerauto's rijden, deed ik heel beleefd mijn ruit naar beneden.

'Dat ik moest uitkijken want hij had daarnet nog gekeken en toen was ik nog niet in ZIJN straat dus mocht ie achteruit rijden'.

En ik antwoordde heel rustig dat als ie in een auto wil rijden, hij 'altijd' moet kijken, niet eens om de vijf minuten. Uiteraard werd het manneke bozer, het feit dat er twee schattige kleuters hem met bange ogen aanstaarden kon hem blijkbaar niet deren. En toen kwam het moment waarop ik had moeten zwijgen, want toen zei ik dat als ie niet kon autorijden hij maar verder moest 'spelen' met autootjes.

En uiteraard zeg je zulke dingen niet tegen mannekes met spoilers aan hun auto's. De middenvinger kwam omhoog en zo snel als ik kon deed ik mijn ruit omhoog en vergrendelde ik mijn deuren. Zo ben ik natuurlijk wel. Een groot bakkes, ja, maar voor de rest...

Hij bleef nog even staan, probeerde zijn meest dreigende blik op te zetten, stapte vervolgens in zijn auto en reed achteruit zodat zijn lelijke spoiler nog een halve millimeter verwijderd was van mijn auto. En om één of andere reden vond hij het heel plezant om daar zo te blijven staan. Nog een geluk dat ie het na drie minuten zelf ook beu was, waarna hij letterlijk wegscheurde.

'Amaai, dat was nog al eens een stoute meneer hé, mama'.

'Jaja, stoute meneren, je vindt ze overal, maar je moet niet bang zijn hé, mama-met-haar-groot-bakkes is bij jullie.'