Hoera voor Maud of toch niet

Het waren niet alleen de spoken die reden hadden tot vieren maandag. Ook mijn kleine dochter mocht de bloemetjes buiten zetten want het kind werd drie jaar.

Ik heb uitbundig gevierd, dat wel. Ik heb frieten en taart gegeten, stoelen met ballonnen versierd, de speeltuin op stelten gezet en kadootjes helpen uitpakken.

Maar toch was het allemaal niet zo heel erg van harte, kleine meisjes die drie jaar worden, dat is ook een beetje triest.

Voor je aan die kinderen begint weet je wel dat het niet allemaal zoals in de film zal zijn. Dat kindje eruit krijgen om te beginnen, dat zal pijn doen. Die kindjes die slapen in den beginne niet de ganse nacht, dat heeft al eens buikpijn en dat kan luid wenen. En een keer dat ze zich beginnen voortbewegen, kruipend of lopend, dan heb je geen vijf minuten rust en ben je blij dat je trein vertraging heeft, wil je eens op je gemak de gazet lezen. En tweejarigen, neen dat zijn geen lieverdjes, die willen constant hun goesting. Opvoeden dat lijkt allemaal simpeler dan het is.

Maar al het vorige dat wist ik al, dat hadden ze me verteld en daar was ik op voorbereid. Maar wat ik niet wist en waar niemand me op voorbereid had, is het feit dat kindjes groeien.

Voor je het weet zijn die drie jaar, gaan ze naar school, en zijn ze pamper- en tutvrij.

En ik vrees de dag dat ze niet meer zeggen 'mama, sjootje zitten' of 'mama, ikke moe, pakken'.

En voor nostalgische en licht-dramatische types zoals ikzelve is dat dus moeilijk om dragen.

Ik had er ook niets beter op verzonnen om die kleine dochter van mij op haar verjaardag ook een echt bed te geven. En dat had ik dus beter niet gedaan.

Daar zat ik dus deze namiddag, haar spijlenbed uit elkaar te halen. En met het spijlenbed mochten meteen ook al die schattige 
lakentjes de doos in. Ik vond dat triestig, 

meldodramatisch zelfs en Gotye die maakte het van op de achtergrond  allemaal nog een beetje erger.

En morgen is ze al drie jaar en drie dagen en ik kan er echt niets aan doen.