Op de hort

Het was even schrikken vorige donderdag, van mezelf vooral. Ik ging weer eens de hort op, naar Polen opnieuw. Uiteraard voor professionele doeleinden, ik weet dat weinigen mijn mening delen, maar Polen, daar ga ik niet uit vrije wil, sorry.

Maar ik vertrok schoorvoetend, ik had er geen zin in. Nochtans had ik schone vooruitzichten: een boeiend debat, interessante mensen en vooral een rustige nacht en uitgebreid ontbijt in een chique hotel. Een chique hotel inderdaad, en geen gedeelde kamer in een goedkoop pension. Ik had immers promotie gemaakt in mijn buitenlandse trips.  Ik was niet langer plebs maar spreker op het congres en dus werd er betaald voor mijn aanwezigheid en moest ik in de watten gelegd worden.

En toch had ik er geen zin in wegens… de kindjes. Die zijn zo schattig en lief en plots besefte ik dat ik ze geen drie dagen wou missen.

Opeens was het daar, nog voor ik de voordeur had dichtgetrokken…. ‘het pijnlijke gemis’. Wat redelijk absurd was, want ik hoefde maar naar boven te lopen om ze in hun bedjes te zien liggen. 

Er vormde zich een soort steen in mijn maag die alsmaar zwaarder werd. Eigenlijk mis ik mijn kinderen altijd wel als ik even in het buitenland zit,  maar ik heb daarmee leren leven, it is part of the game. Dat is misschien af en toe ambetant maar dat had nog nooit letterlijk zeer gedaan.

Maar nu was het anders, een beetje zoals ik het op andere blogs had gelezen maar me nooit had kunnen voorstellen. En het bleef zitten, zelfs de starbucks cappucino in Zaventem kon er niets aan veranderen. Integendeel, hoe dichter ik het vliegtuig naderde, hoe zwaarder die steen werd. Ik werd gewoon helemaal week toen ik op de roltrap de waarschuwing zag dat je je kinderen een hand moest geven. Snik. Ik werd gewoon misselijk toen ik daar vanachter mijn starbuckskoffie een moeder in de weer zag met haar peuter. Dubbel slik.

Ik probeerde me al te verzoenen met de gedachte dat dit gemis er nu misschien de rest van mijn leven zou blijven zitten. Ik probeerde de reacties van mijn vriendinnen voor te stellen als ik hen zou vertellen dat er geen vrijwillige citytripjes en leuke uitjes met overnachting meer inzaten.

Maar gelukkig, het verdween.  Het verdween met een simpel telefoontje naar huis en mijn dochter die niet aan telefoon wou komen omdat ze wel naar de elfenheuvel aan het kijken was hé, wat dacht ik wel.

Gelukkig, ik moest er niet aan denken.

En wat dat chique hotel betreft, dat was nog eens een opdoffertje. Zachte handdoeken, welriekende dure shampootjes, uitgebreid ontbijt... in Polen kan ik daar nog lang naar zoeken, vrees ik.