Collega's

Vijf volle dagen moest ik naar Duitsland. Ik vond dat lang en lang niet alleen omdat Duitsland niet Andalusië is. Het betekende ook vijf dagen non stop gezellig samenzijn met collega's. En collega's hoe leuk ook- je moet daar niet over liegen- dat blijven collega's. Er is niet voor niets een serie naar genoemd.

Collega's, die kies je niet zoals een vent, die krijg je op je bord en neem je erbij. Ik kan niet klagen, integendeel, mijn collega's vallen best mee, hier en daar een raar geval maar dat maakt het boeiend.

Maar aangezien ik niet bij Coca-Cola werk, moest ik een hotelkamer delen, we moeten een beetje op onze centen letten. Dat betekende dus dat het non-stop-gezellig-samenzijn meteen ook heel intens werd, van het eerste ochtendgloren tot het doven van het bedlampje.

Ik troostte me met de gedachte dat het allemaal zo erg niet was, zeker met de collega in kwestie, als je je maar aan enkele basisregeltjes houdt. Na de douche vuile onderbroek direct in de valies, handdoek mooi uithangen en op de vaste plaats zodat je de volgende dag niet die van je collega pikt, zorgen dat er geen tandpasta-speeksel resten achterblijven na het tandjes-poetsen, enz.

Maar toen ik hoorde dat het hotel in kwestie enkel voorzien was van dubbele bedden en ik dus niet alleen een kamer maar ook een dubbel bed moest delen, werd ik wel een beetje nerveus. Een bed, dat is niet gemaakt om te delen met een collega. Mat je lief ja, of desnoods met je beste vriendin die je al jaren kent. Maar je ogen opendoen en direct de haardos van je collega zien, dat was me toch teveel van het goede.

Al zou de kans dat ik mijn ogen ooit zou sluiten wel eerder klein zijn, mijn slaaptalenten kennende... Een 50-tal sedinaltabletjes werden alvast in de toiletzak verstopt en Duitsland, dat is Iran niet, daar zou wel alcohol te koop zijn.