Insomnia

Ik ben een slechte slaper, ik zou zelfs durven stellen dat ik bijna een insomnialijder ben. Insomnia, wat klinkt het mooi, maar de werkelijkheid is dus anders. Soms slaap ik helemaal niet en lig ik dus van een uur of 11 tot ‘s morgens 7 uur in mijn bed te koekeloeren.  Maar meestal val ik tegen een uur of vijf in slaap en slaap ik dus nog een tweetal uren, alhoewel het verschil nauwelijks merkbaar is.

Wat ook voorvalt is dat ik het presteer om dit drie nachten na elkaar te doen. En toch blijf ik functioneren. Ik heb me er bij neergelegd en troost me met de gedachte dat ik er niet aan dood ga. Alhoewel ik dat vandaag wel betwijfelde, of je daar niet aan dood gaat.

Soms is het echt gruwelijk om je zo moe en beroerd te voelen en is het gewoon overleven. Zeker als je dochter de dag begint met een ochtendhumeur, je niet kunt zitten op de trein en je collega’s de oren van je kop zagen over nutteloze dingen.

Ik heb al vanalles geprobeerd, Sedinal in druppels en tabletten, soms 10 per nacht. Een saai boek lezen, buikademhaling. Weinig helpt, éénmaal dat mannetje in mijn hoofd zegt: ‘Gij zult niet slapen’ is er weinig aan te doen. Maar ik leg me er bij neer. 

Slaappillen daar begin ik niet aan, mezelf kennende ben ik binnen de kortste keren een verslaafde. Een slaapkliniek, stelde een vriendin onlangs voor, dat is me nu ook een brug te ver…

Misschien ooit, als de wallen onder mijn ogen me meer gaan storen dan mijn lelijke tenen misschien.