Schuldgevoel (deel II)

Ik moest weer naar Duitsland, tjah die Duitsers, soms zijn ze hardleers.

Het schuldgevoel ging weer gezellig mee, al was het ietsje koppiger deze keer. Het eosine-kind was nog te scherp aanwezig in mijn geheugen en bovendien was het aan het hoesten en zag het er een beetje zielig uit.

En toch nam ik weer de trein, en net als de vorige keer kreeg ik net voor Keulen weer een telefoontje, van het lief deze keer.

Het andere kind vertoonde dit keer rode stipjes… inderdaad, waterpokken, dat is besmettelijk…. en dat heeft een soort van incubatietijd van twee weken.

Het was erover, ik kon lachen met deze grote toevalligheid, maar ik deed het niet.

Toch was ik iets meer op mijn gemak, er moest niet gelopen worden naar de apotheker, de eosine en wattenstaafjes waren immers al in huis en bovendien is een geoefend man er twee waard.

Het schuldgevoel bleef op zijn plaats zitten in mijn achterhoofd,  en mijn lief deed goed zijn best om het daar te houden. Zo vertelde hij niet aan de telefoon, dat waterpokken ook op lippen kunnen zitten,… of op oogleden zodat die nauwelijks open kunnen… of in kindermondjes zodat die niet kunnen eten.

Hij vertelde ook niet dat kindjes met waterpokken ‘s nachts soms helemaal hysterisch worden van de jeuk en niet kunnen slapen en dat er dan soms niets anders op zit dan de dokter te bellen.

Neen, dat hoorde en zag ik pas bij thuiskomst en dan was het te laat om een schuldgevoel te hebben.

Mijn lief die weet hoe ie dat moet aanpakken, dat schuldgevoel van mij.