Vrouwen en schuldgevoel, dat gaat goed samen, een vrouw wordt daar als het ware mee geboren. Een keer je aan kinders begonnen bent, wordt dat schuldgevoel nog erger. Terwijl mannen, vrouw en kind nog geen 24 uur na een horrorbevalling alleen laten in het moederhuis om pinten te gaan pakken, voelt een vrouw zich al schuldig als ze een keer een kwartier langer doorwerkt, als ze één keer een pintje gaat drinken, als ze een keer een nachtje op stap gaat...
Het schuldgevoel is compleet als de vrouw een weekje New York plant. Ik heb ermee leren leven, ik neem dat schuldgevoel gezellig mee en ik stapel dat op in een achterhoekje van mijn hoofd en laat dat daar onaangeroerd zitten. Dat is een kunst, ik zeg het zelf, want onder de vriendinnen met kinders zijn er weinig die dat kunnen, wat dat schuldgevoel natuurlijk alleen maar groter maakt.
Gelukkig zijn er een paar die ook zonder pardon kindjes kunnen droppen, dank u daarvoor, lieve vriendinnen.
Gezellig op stap gaan met een schuldgevoel, je moet dat ook een beetje voorbereiden, want anders zou dat wel eens uit dat achterhoekje kunnen kruipen net nadat je een gin tonic besteld hebt op een terras, en dat is niet de bedoeling.
Zo verwittig ik nu de crèche dat mama weg moet (details hoef je niet te geven) en als er iets is, dat ze dan maar papa moeten bellen.
Het probleem stelt zich echter als de crèche het vergeet en je toch belt om 9 uur 's morgens terwijl je net op de trein zit voor drie dagen Duitsland: 'Dat ze 39,5 graden koorts ... en de waterpokken heeft.'
Het was even moeilijk om dat schuldgevoel in dat achterhoekje te laten, maar ik ben er in geslaagd en ik ben er trots op. Papa's kunnen immers ook eosine op waterpokjes wrijven.
Alleen gaan mama's misschien minder vlug denken: 'Laat ik het ganse kind inwrijven, dat is gemakkelijker en minder werk.'
Waardoor ik een week na aankomst nog altijd een schuldgevoel heb als ik dat volledig rode kind op de crèche afzet.
Haha! Hilarisch! Ik kan me dat al helemaal voorstellen: kind helemaal rood, papa's handen onuitwasbaar rood en een badkamer vol met rode watjes...
BeantwoordenVerwijderenhihihi super!! Allé niet voor dat kinneke natuurlijk ze zal wel jeuk hebben. Ik krijg dat schuldgevoel meestal weg door mezelf er nog es te van overtuigen dat dat kindje dat toch niet weet en beseft en des te gelukkiger is als het je dan terug ziet!
BeantwoordenVerwijderenHet ergste is dat wij vrouwen niet alleen met een schuldgevoel zitten, maar ook met een hoop extra werk achteraf! Opruimen enz. is namelijk niet de sterkste kant van de man. Tenzij ik met een uitzonderlijk exemplaar zit maar ik vermoed van niet.
BeantwoordenVerwijderen@Femke, ervan uitgaand dat jij nog geen kinders hebt vind ik dat je je heel goed kunt voorstellen hoe een leven met kinders er uitziet. De nagel op de kop wat ik nog aantrof bij terugkeer ;)
BeantwoordenVerwijderenhow how
BeantwoordenVerwijderenik, een mannenlijk exemplaar, leef samen met 2 slordige vrouwen en één ordelijke
de jongste slordige vrouw tekent op muren, morst met melk op de grond en choko op haar kleren maar het is haar vergeven want ze is net 2
de oudste slordige vrouw laat regelmatig wijn- en eosinesporen achter op onze nieuwe super absorberende betonvloer, als ze verft kan je de sporen overal in het huis vinden, inclusief telefoon en snoepkast, maar het is haar vergeven want ze kan schrijven als de beste en heeft een leuke blog
die andere vrouw in huis, geen klachten, die kan niet naar school vertrekken zonder haar bed perfect is opgemaakt
;)
@ eosine man:
BeantwoordenVerwijderenzo mooi gezegd, en aangezien ik je drie vrouwen heel goed ken, ook zo helemaal waar!
Ik denk trouwens dat de kleinste even veel kans had om helemaal rood naar de crèche te worden gestuurd, moest ze door haar mama worden behandeld ;)
Bieke