Kietelduwtje

Er was eigenlijk wel een schommel, op die speeltuin. Eén schommel, voor een stuk of 100 kindjes. En natuurlijk wilde mijn kind ook op die schommel. Maar dat ging niet want er zat een ander kind op en dat kind ging er maar niet af. Dus ging mijn dochter, opgevoed zoals ze is, het kind beleefd gaan vragen of zij ook eens mocht. Maar het schommelkind zei 'neen' en bleef zitten. Het volgende kwartier en het volgende half uur.

Mijn dochter werd gefrustreerd want verschillende vriendelijke pogingen leverden niets op en dus nam ik ze mee voor de beloofde ijsjespauze. Ik hoopte dat het schommelkind nu ook niet zo volhardend was. Maar dat was ze wel, we kwamen terug en het schommelkind zat nog steeds op de schommel. De vriendelijke pogingen van mijn dochter werden dreigementen maar dat leverde ook niets op.

En toen ik zag hoe de hemeltergende frustratie zich helemaal van mijn kind meester maakte, heb ik eerst goed rond gekeken of niemand mij kon horen en heb ik het gezegd.

Ik zei 'Duw haar er dan af'. Maar zodra de impact van deze zware woorden tot me doordrong voegde ik toe: 'Maar een klein duwtje hé, doe haar zeker geen pijn, een kietelduwtje'.

Gelukkig durft mijn kind dat niet, kindjes duwen.