De cruciale millimeter

Die pamper eraf dat was blijkbaar niet het einde van een tijdperk maar toevallig ook de aankondiging van het nieuwe tijdperk. Het tijdperk van ik-ga-naar-de-speeltuin-en-ik-ga-daar-twee-uur-op-mijn-gat-zitten. Want tot enkele weken geleden was dat nog helemaal niet het geval, dat op dat gat zitten. Naar de speeltuin gaan, dat betekende kindjes op klimrekken helpen, kindjes duwen op schommels. En erger nog, kindjes van klimrekken helpen. Het is meermaals gebeurd dat ik een huilende peuter moest gaan redden van een veel te hoog ding waarvan de enige weg naar beneden een metalen buis was. Neen, speeltuinen, dat was niet mijn favoriete bezigheid.

Maar blijkbaar zijn mijn kinders die laatste weken enkele cruciale millimeters gegroeid. De cruciale millimeters die ervoor zorgen dat ze overal op en af geraken zonder externe hulp. En voor het gemak had de speeltuin waar ik zondag vertoefde geen schommels. Dus daar zat ik dan, op mijn gat. En uiteraard had ik mijn gazet thuis laten liggen. Maar gelukkig dat de familie Klepkens op zondag ook massaal naar de Blaarmeersen trekt, zodat er wat te zien was.

Altijd goed voor het zelfvertrouwen, die speeltuinen.