Bluts

Ik ben te goed voor deze wereld. Ik leg namelijk een briefje wanneer ik tegen een auto rijd. Wie doet dat nog tegenwoordig? Niemand. Mijn auto is geblutst, er zitten ettelijke krassen in, mijn spiegel is er al afgereden maar ik heb nog nooit een briefje gevonden. 

Maar ik leg dat dus wel, een briefje, al is het maar omdat ik een kleine kras heb gemaakt. (Ik zal je het verhaal besparen over hoe je dat doet, kleine krassen maken)

En dus zat ik vorige week zaterdag nerveus naar mijn telefoon te kijken. En ineens was ze daar, de eigenares van de gekraste auto. Dat het wel veel meer dan een kras was, er was een bijna-bluts en dat ik maar beter ging afkomen want dat was niet te regelen zo een bijna-bluts via de telefoon. En ze moest nog weg dus ik moest onmiddellijk in Gent staan. En ik deed dat, want ik had de kras gemaakt en ik was de schuldige.

Maar in Gent was ze wat gekalmeerd en regelden we de kras en de bijna-bluts die ik niet zag maar er volgens de eigenares wel degelijk was. Er werden afspraken gemaakt over naar de garage gaan en 
offertes opmaken en er werden telefoonnummers uitgewisseld. En ik zei niet: "Man, het is maar een auto, wie zegt dat een auto krasvrij moet zijn?" Ik vulde gedwee de papieren in en zette mijn handtekening.

En kijk, maandagmorgen om 8h30 had ik al een offerte. Dat is nogal 
een garagist, dat die mensen hebben. 

Een offerte van 700 euro... voor een kras.

En de madam, die was wat vriendelijker geworden en gaf me de 
goeie tip om de verzekering niet in te schakelen, want dat bonus-malus systeem dat is niet om mee te lachen.

En sinds vorige week maandag word ik nu al elke dag opgebeld, of ik ga betalen. Je kunt het zelfs stalking noemen.

Ik word er wat nerveus van.
Waarom rijd ik toch altijd tegen auto's als mijn lief er niet is?