dinsdag 25 november 2014

Die ploetermoeders


Ik volgde het van op een afstand vorige week. De catfight tussen de vrouwen: de éne kant die zich goed voelt als ze wat minder werkt en dat dan als norm voorstelt, de ander die trots is op haar carrière en dat ook met de wereld wil delen. Ik dacht 'been there' als ik het éne las en 'done that' bij het lezen van het volgende. Maar ik dacht vooral: ik ben eruit, ik ben geen ploetermoeder meer!!

Het lijkt al zo lang geleden, die avonden dat ik van de trein afstapte en aan een zwaar fiets-hindernissenparcour begon: een oververmoeide peuter oppikken op de crèche en een kleine tiran  op school. Proberen thuis te geraken zonder dat ik, mijn laptop of één van mijn 2 kinders op de grond smakte. Over die hectische momenten tussen 6u en 8u wil ik het niet hebben maar quality time kon je het inderdaad bezwaarlijk noemen. En als ze dan eindelijk in hun bed lagen begon die discussie met het lief. Of hij morgen misschien beschikbaar kon zijn want het was niet omdat ik de koorts van de kleine weigerde te meten dat die er niet was. En ondertussen was er dus dat werk dat wachtte en die collega's die je niet wou laten wachten en de baas die je nog moest overtuigen hoe goed je echt wel was...
Er zijn wat veranderingen gebeurd de laatste jaren: andere school, andere job of twee.
Maar wat er vooral gebeurd is, die kleine loeders zijn gewoon groter geworden.
Het gebeurt dat er hier nog eens een zwemzak moet gevuld worden op het moment dat we eigenlijk al op school moesten zijn, maar het scheelt een pak als uw kinders zelf hun pyjama kunnen uit doen of een boterham smeren. En dan zwijg ik over wat het voor een tijdswinst is, als je geen flessen meer moet vullen met melk  of maxi-cosi's in een auto moet wringen.

En samen met mijn kinders ben ik ook wat gegroeid, gelukkig niet in lengte, maar misschien wel in verstand. Ik ben eindelijk zover dat ik weet dat een schuldgevoel je eigenlijk niet veel oplevert, mijn kinders hebben er ook geen als ze mij zonder reden uit mijn zetel halen. En een carrière, dat woord neem ik liever niet in de mond. Laten we zeggen dat ik een job heb, één die ik graag doe en waarvoor ik betaald word. En ondertussen word ik alsmaar wijzer.

Misschien is dat het advies aan al de ploetermoeders en bumpervaders, hebt gewoon wat geduld, het waait wel over. 

4 opmerkingen:

  1. Dit was het stukje dat ik nodig had. Ik las de discussies ook van een afstand, jammer genoeg met wat zenuwen bloot, zodat de argumenten van beide kanten hard aankwamen. Maar dit brengt mooi onder woorden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat kruimel zegt en waarom moeten vrouwen toch altijd zo hard zijn voor elkaar...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Als (ongewild) kinderloze single vind ik het altijd verschrikkelijk jammer dat mensen die wel het geluk hebben kinderen te hebben er dikwijls niet van genieten door tijdsgebrek. De maxicosi wordt nog net niet de crèche ingegooid. Zelfs al gaat het over en worden kinderen groter, dan nog is het jammer dat mensen niet volop kunnen genieten van hun kleintjes en dat terwijl kindjes in de cruciale eerste jaren van hun leven ook beter af zouden zijn met wat meer en relaxter moeder- en vadertijd. Dus zie ik wel wat in het pleidooi om mensen de kans te geven hun werk op een lager pitje te zetten in de periode dat ze kleine kinderen hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat heerlijk verwoord! Dat ga ik in mijn gedachten houden voor als ik ooit het geluk heb mama te mogen zijn. En ondertussen wens ik alle mama's en papa's veel geduld en plezier toe met hun kotertjes!

    BeantwoordenVerwijderen