Pairi Daiza

Ik moet eerlijk zijn. Ik houd niet van pretparken en al wat daarop trekt. Ik werd übernerveus van dat aanschuiven aan de megamindy-karretjes vorig jaar. Oh ja, de gezichtjes van mijn kindertjes straalden, maar helaas niet genoeg om me vrolijk te maken. En dat tripje naar Bobbejaanland gunde ik het petekind van mijn lief echt, met heel mijn hart, maar oh wat was ik gelukkig toen we terug in de auto stapten.

En telkens probeerde ik niet te denken wat ik met dat geld had kunnen doen.
Sinds die uitspattingen heb ik besloten dat pretparken maar quality-momentjes met de grootouders moeten worden. Iedereen content.
Van dierentuinen moet ik nog minder weten. Ooit tien jaar geleden zag ik een huilend jachtluipaard in een betonnen kooi van een vierkante meter en besloot ik nooit meer naar de Zoo te gaan.

Maar toen gaf ik toe aan de sociale familiedruk en trok ik naar Pairi Daiza, in de gietende regen dan nog wel.
Pairi Daiza is de max! Het is er schoon en er zijn geen storende plop-karretjes die lawaai maken. Het is er zelfs rustig en stil, maar dat kan natuurlijk ook omdat er weinig mensen in de regen naar Pairi Daiza gaan.
En de beesten die lachen allemaal, die zijn zot content dat het er net uitziet als bij hen thuis.

En ook al vind ik die panda's enorm mediageil, ze zijn enorm schattig. Waren ze niet zo groot en lomp, ik had er één in mijn zak gestopt.

En die 27 euro maal vier, die ga ik volgend jaar nog eens betalen, want ik heb het bad van de olifanten gemist...Heb ik al gezegd dat het regende?