Leven als een filmster

Mijn jongste dochter is nogal een dramaqueen. Het is niet dat ze zich gillend op supermarktvloeren stort, neen, die fase zijn we voorbij. Het is dat ze soms het idee heeft dat haar leven één groot toneelstuk is, waar zij de hoofdrol in speelt. En in die rol houdt ze wel van wat overacting.
Zij wordt niet wakker en roept: 'Mama, mag ik opstaan' zoals haar zus. Neen zij roept: 'Kukelukuuu, tijd om op te staan'. Zij zegt niet gewoon:  'Dit lust ik niet' als ze een portie groenten voorgeschoteld krijgt. Neen, zij rolt met haar ogen, slaat haar handen in de lucht en roept: 'Moet ik dit echt echt echt  opeten?'.  Zij gaat ook niet gewoon naar school. Neen ze huppelt als een paard en roept:  'juuj juuj Sabrina'.
Soms is het grappig haar toneeltjes, vooral voor buitenstaanders. Maar soms is het ook een beetje vermoeiend.

Naar het schijnt moeten we haar naar de dictieles sturen, althans dat raadden ze ons links en rechts aan. Maar nu heb ik een beetje schrik. Zal het gewoon niet nog erger worden?

Straks denkt ze nog dat haar leven één grote musical is. Dat lijkt me nog vermoeiender.