In deze WK -tijden, nog eens tijd om een man aan het woord te laten.
Dries Mertens scoort, de Belgische vlaggen kunnen de hoogte
in. Na het laatste fluitsignaal, spring ik op mijn fiets. Ik had me
voorgenomen om nog rustig te gaan zwemmen. Door de stad fiets ik richting Rozebroeken. De 90 minuten
stilte in mijn straat wordt verbroken door het gejuich van Turkse kinderen, hun
wangen mooi versierd met Belgische vlagjes. Om de hoek is er al meer beweging: in rood-geel-zwarte kledij komen mensen met een pint uit café’s, er wapperen vlaggen, auto’s toeteren, en Turken hangen roepend uit het
autoraam terwijl ze met piepende banden voorbij gieren.
Taferelen die ik
koppel aan een overwinning van Turkije of Galatasaray, maar het zijn
weldegelijk de Belgische kleuren die ik zie. Ik bedenk me dat het Turks
temperament toch heviger is dan
wat we van die beheerste, berekende, rustige Belgen gewend zijn. Mijn eerste WK-herinnering dateert van
Mexico ’86 toen we ’s nachts mochten opstaan om de Belgen met 3-4 te zien
winnen. Toen woonde ik nog in het landelijke Haasdonk, waar ik mij geen
toeterende auto’s kan herinneren.
Geen Turkije dit jaar op het WK, maar ze
scharen zich achter ons land, hun land. De nieuwe enthousiaste supporters blijken een aanwinst voor ons
Belgenland.
Hoe meer ik het centrum bereik, hoe meer ik
een mix zie. Tussen de colonnes van toeterende Turkse auto’s voegen zich nu ook
Belgische auto’s. Er heerst een
euforische sfeer en iedereen zwaait naar elkaar. We hebben het gehaald!
De Vlasmarkt staat vol, het lijkt wel een
beetje Gentse Feesten. Mensen springen
in elkaars armen. Er heerst een
gevoel van samenhorigheid. Ik
nader Dampoort. Afrikanen staan te
dansen in zwart-geel-rode vlaggen.
Het rustige zwembad waar ik
op had gehoopt, bleek wel heel rustig te zijn. Gesloten deur, wegens jaarlijkse opkuis. Ik vind het niet
erg want ik mag terug door de stad fietsen, dwars door het feestgejoel. Kindjes
staan langs de kant en roepen me toe met gebalde vuisten. Ik steek ook mijn
handen in de lucht. Pas nu voel ik
ook die echte overwinningsroes: we hebben gewonnen, wij allemaal hebben
gewonnen.
Met dank aan gastblogger B.
mooi!
BeantwoordenVerwijderen