woensdag 18 juni 2014

We are one

In deze WK -tijden, nog eens tijd om een man aan het woord te laten.

Dries Mertens scoort, de Belgische vlaggen kunnen de hoogte in. Na het laatste fluitsignaal, spring ik op mijn fiets. Ik had me voorgenomen om nog rustig te gaan zwemmen.  Door de stad fiets ik richting Rozebroeken. De 90 minuten stilte in mijn straat wordt verbroken door het gejuich van Turkse kinderen, hun wangen mooi versierd met Belgische vlagjes.  Om de hoek is er al meer beweging:  in rood-geel-zwarte kledij komen mensen met een pint uit café’s, er wapperen vlaggen, auto’s toeteren, en Turken hangen roepend uit het autoraam terwijl ze met piepende banden voorbij gieren. 

Taferelen die ik koppel aan een overwinning van Turkije of Galatasaray, maar het zijn weldegelijk de Belgische kleuren die ik zie. Ik bedenk me dat het Turks temperament toch heviger is dan wat we van die beheerste, berekende, rustige Belgen gewend zijn.  Mijn eerste WK-herinnering dateert van Mexico ’86 toen we ’s nachts mochten opstaan om de Belgen met 3-4 te zien winnen. Toen woonde ik nog in het landelijke Haasdonk, waar ik mij geen toeterende auto’s kan herinneren.
Geen Turkije dit jaar op het WK, maar ze scharen zich achter ons land, hun land. De  nieuwe enthousiaste supporters blijken een aanwinst voor ons Belgenland.
Hoe meer ik het centrum bereik, hoe meer ik een mix zie. Tussen de colonnes van toeterende Turkse auto’s voegen zich nu ook Belgische auto’s.  Er heerst een euforische sfeer en iedereen zwaait naar elkaar. We hebben het gehaald!

De Vlasmarkt staat vol, het lijkt wel een beetje Gentse Feesten.  Mensen springen in elkaars armen.  Er heerst een gevoel van samenhorigheid.  Ik nader Dampoort. Afrikanen  staan te dansen in zwart-geel-rode vlaggen.   Het rustige zwembad waar ik op had gehoopt, bleek wel heel rustig te zijn. Gesloten deur,  wegens jaarlijkse opkuis. Ik vind het niet erg want ik mag terug door de stad fietsen, dwars door het feestgejoel. Kindjes staan langs de kant en roepen me toe met gebalde vuisten. Ik steek ook mijn handen in de lucht. Pas nu voel ik ook die echte overwinningsroes: we hebben gewonnen, wij allemaal hebben gewonnen.  

Met dank aan gastblogger B. 

1 opmerking: