Stekeblind

In de top 5 van dingen die me zenuwachtig maken horen zeker en vast de bezoekjes met mijn jongste dochter aan de oogarts. Ze ziet niet goed, die jongste dochter. Dat was natuurlijk te verwachten met een vader en een moeder die al evenmin goed zien. Maar die dochter, die ziet telkens nog slechter dan dat iemand zich dat kan voorstellen. Stel u voor, een grote dia met daarop een huis, uzelf ziet het huis vanop 20 meter afstand. Maar mijn dochter niet, neen, die zit heel flink op de oogartsenstoel, doet alsof ze heel hard nadenkt en roept dan met overtuiging: 'EEN KIKKER'.  En zo gaat dat dan een keer of 8.  Bij een overduidelijke poes roept ze 'KERS' en de bloem, daar zag ze een wasknijper in.

U moet zich daar ook een oogarts bij voorstellen, zo een hele strenge oude man, die zoiets nog nooit heeft meegemaakt in zijn dokterskabinet. De eerste keer verdachten we haar van acteer-praktijken. Ook de dokter schreef op zijn blaadje 'aanstelgedrag' en het consult bleek gratis. Want aanstelgedrag van 5-jarige dochters, dat was al erg genoeg voor de ouders, daar moesten ze niet nog eens voor betalen.

Maar ook de tweede keer, dit keer na haar thuis heel hard te hebben ingepeperd hoe belangrijk het was om het huis te zien, bleek de vogel in haar ogen een dinosaurus.

Zowel de oogarts als ik, zagen hoe hard het kind haar best deed, 'aanstelgedrag' werd doorstreept op het formulier en in de plaats werden 3 vraagtekens gezet.

Maar de oogarts wou niet opgeven, ik kreeg druppels mee naar huis... om haar oogspieren te verlammen. Drie maal per dag in elk oog een druppeltje.  Dan pas zou hij die oogbollekes van mijn kind eens goed kunnen onderzoeken. Ja, ze zou niet meer zien tegen zaterdag, maar bon, we wilden op lange termijn het beste voor ons kind. 

Ik besloot heel hard om daar niet te hard over na te denken en vooral die oogdruppels en mogelijke nevenwerkingen niet te googelen.

En gisteren was het dus zover, het kind zag niet meer maar kon wel goed onderzocht worden.

De vraagtekens blijven voorlopig vraagtekens. Misschien is het iets psychologisch, probeerde de geleerde man nog op het einde van zijn onderzoek.

Iets psychologisch dus, bij een 5-jarig kind, dat haar verhindert te zien. Zou ze kampen met een laag zelfbeeld misschien?