maandag 20 januari 2014

Het verhaal

Ik heb ondertussen al zoveel malen mijn verhaal gedaan, tegen elke vriendin minstens één keer, tegen mijn lief minstens 7 keer. Maar nu dus een laatste keer aan mijn blog. Als ultieme therapie om het eindelijk weer rustig te krijgen in mijn hoofd.
Het is het verhaal van vrijdagavond, net voor ik thuiskwam, een kilometer van mijn voordeur. De auto voor mij stopte, en ik kon nog net een wat-nu-weer-zucht slaken toen ik op het andere rijvak een fiets zag liggen. Ik dacht nog: 'oei een gevallen fietser, maar waar is ie dan',  toen ik hem zag liggen. Of eerder, ik zag zijn benen. De fietser was bij het oversteken opgeschept en was door de voorruit van de auto gekatapulteerd.
Ik zag dus een auto en een deel van een roerloos lichaam dat door de voorruit stak. Het was de moment van 3 seconden na het accident, de moment dat alle betrokkenen nog versteend in hun auto zaten. De moment dat er geen ambulance is die de mens helpt, maar dat jij een ambulance moet bellen en de mens helpen. Ik kon niet bellen, ik schudde mijn sacoche leeg maar had niet door dat mijn gsm in mijn broekzak stak. Gelukkig blijk ik in extreme stresssituaties ook goed te kunnen commanderen en beval iemand anders te bellen, iemand die al even hard aan het trillen was als ikzelf.
 En toen was er opeens die twijfel, ik wou naar die man toe maar ik durfde niet. Het was niet het bloed waar ik bang van was, zelfs niet het witte bot dat op een onnatuurlijke manier uit zijn been stak. Het was het geknakte lichaam en de gedachte dat er geen leven meer inzat. Maar er zat wel leven in, nog een beetje. Geen idee wat me uiteindelijk over de streep trok, maar de volgende moment zat ik ernaast en deed ik dingen die ik ze in films had zien doen, want iets beters wist ik niet. Ik zei dat hij wakker moest blijven, bij mij. Ik zei dat ik de ambulance hoorde en vroeg of hij die ook hoorde, en dat het allemaal snel gedaan zou zijn, dat hij geen pijn meer zou hebben.

En daarna ben ik naar huis gereden, op automatische piloot, en heb een fles wijn open gedaan. En de automatisch piloot-modus bleef het ganse weekend hangen. Het beeld van W (ondertussen ken ik zijn naam) door de ruit blijft keihard op mijn netvlies staan. Geen wijn, geen film geen ruziënde kindertjes die het helemaal weg krijgen.

Maar vandaag hoorde ik dat W zijn toestand stabiel is en man, ik hoop zo hard dat W er door komt.

En ik hoop ook dat de 51 eerste bladzijden van Toegepaste Dieetleer 1 de belangrijkste zijn, en dat de laatste 100 er niet toe doen, want veel geblokt is er niet dit weekend.

6 opmerkingen:

  1. Adrenaline neemt plaats maar nadien komt de klop. Knap van je.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Amai... inderdaad, als in een film. En er zijn echt wel mensen die omdraaien. Die W. heeft een paar beschermengels. Misschien dat een mail of een klapke met hem jou ook wel kan helpen om van de bibber af te geraken... Moed & sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sterk van je! Enkele weken geleden is hier bij nachte een auto tegen onze gevel gereden. Ik kan mij dat eerste beeld nog scherp voor de geest halen: die verfrommelde auto, brokstukken, glas, de kilte van de nacht en de angst bij mij om een dode te vinden in die auto. Ik heb het nummer van de hulpdiensten 3x moeten intoetsen ... zo erg beefde ik. Gelukkig was de persoon in kwestie niet zo zwaar gewond. Het duurt wel een tijdje voor je die beelden van je af kunt zetten.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Helpen, dat is ook iets wat ik zou doen. Zeker niet omkeren. Al heb ik deze situatie nog nooit meegemaakt, wel eens een valpartij met een fietstster (die uitgleed) en waar ik toen als eerste bij was. Het leek eerst ernstiger dan het was (veel bloed, ze kon niet meer staan, ik had al de hulpdiensten gebeld) maar uiteindelijk bleek een ambulance niet nodig en heeft ze iemand kunnen contacteren die haar daarna kwam halen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Chapeau. Ik hoop dat ook te kunnen, mocht ik ooit in zo'n situatie geraken.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dat heb je fantastisch gedaan. W. mag blij zijn dat er net iemand zoals jij in de buurt was. Ik denk dat ik veeleer flauw zou vallen in zo'n situatie. Hoewel, als je er echt moet staan, dan sta je er wel, denk ik.

    BeantwoordenVerwijderen