Muizenissen

The mouse is back. Of het is te zeggen, zijn broer of zus. Want de vorige muis die hebben we vermoord en we weten zeker dat ie dood was. Want in plaats van in een rustig hoekje te creperen, besloot ie dat te doen voor onze neus na eerst drie vrouwen letterlijk op de keukentafel te hebben gejaagd. Zes maanden na de feiten loop ik nog altijd met een gigantisch schuldgevoel rond. Want een stervende muis, dat is zielig.

Maar nu is er daar dat familielid en die verpest mijn humeur. Nog niet zo lang geleden stond thuiswerken gelijk aan een dagje stevig doorwerken, zonder veel gerucht, aan mijn gezellige keukentafel. Nu is een dagje thuiswerken constant alert zijn of ik geen geritsel hoor. Want ik haat geritsel als ik niet precies weet van waar het komt. En ik haat geritsel dat veroorzaakt wordt door onzichtbare dieren.  Je zou voor minder liever 90 km rijden om je verslagen te schrijven aan een muizenloze bureau. Maar ook 's nachts beheerst de muis mijn leven. Niets beter voor insomnialijders om af en toe eens een nachtelijk wandelingetje te maken. Maar nu dus niet meer, muizen zijn nachtdieren, de kans dat ik het beest tegenkom is dus gigantisch groot. En dus blijf ik liever in mijn bed...wakker...wachtend op de ochtend.

Er zit niets anders op, hij moet dus dood, de muis. Maar dat is moeilijker dan het lijkt. Muizen en muizevallen, dat is zoals bacterieën en antibiotica. Die zijn daar in de loop der jaren immuun tegen geworden. De muizen van vandaag weten dat een stukje eenzame kaas gelijk staat met 'kop eraf'. Geen muis die er nog intrapt.

We zijn dus weer meedogenloos en gaan de muis laten creperen. Maar de rust is nog lang niet teruggekeerd. Want nu weet ik dat die dag komt, de dag dat die muis ook besluit haar laatste adem uit te blazen in mijn gezelschap. En mocht ie nog beslissen eenzaam te sterven, dan ligt er een dode muis in mijn huis. Al even gruwelijk als geritsel.
Muizenissen dus, in mijn huis en in mijn hoofd.