Twee oktober, exact twee maanden geleden dat het de heetste dag van het jaar was...de dag dat mijn oma stierf.
Ik was verdrietig maar troostte mezelf met de woorden dat negentig een schone leeftijd was. Maar het was een magere troost, besef ik nu, want 90 of niet, feit is wel dat ze er nu niet meer is.
En ze was er al altijd al, ze was er toen ik geboren werd en ze was er ook toen mijn kinderen geboren werden. Ze was er toen ik klein was en ze zich over ons ontfermde en ze was er toen ik groot was en ik me af en toe eens over haar ontfermde. Maar nu dus niet meer, en dat is niet alleen wennen, dat is ook nog altijd een beetje droevig zijn.
Ik liep haar deur niet plat, maar ik passeerde wel, ik had geen ellenlange telefoongesprekken maar ik belde wel. We kwamen best wel overeen, mijn oma en ik. Het zal wel wennen, het feit dat ik de uitrit Menen niet meer ga nemen, het besef dat het nooit meer hoog tijd is dat ik nog eens bel.
Maar wennen of niet, ik ga nog vaak aan ons denken, wij het viergeslacht.
Zo'n sterke West-Vlaamse hoogbejaarde oma, dat hebben wij hier ook gekend! Mijn dochtertje - dat werd geboren op diezelfde allerwarmste dag van het jaar waarop jij afscheid moest nemen - kreeg als tweede naam die van haar overgrootmoeder mee!
BeantwoordenVerwijderen