Espresso

Machinerie die niet marcheert, er is weinig meer nodig om me te doen vloeken. En zo vloek ik al wekenlang bijna elke ochtend bij het zetten van wat een espresso zou moeten zijn. Een kans op twee dat ik in de plaats een waterige substantie met prut krijg en 1,99 kans op 2 dat er evenveel espresso naast het apparaat ligt als in mijn tas. Gezucht dus, elke ochtend en vooral op zondagochtend.

Tot ik moe werd van mijn eigen geklaag en naast het vloeken overging tot actie en mijn machien duidelijk liet verstaan dat zijn dagen geteld waren. Binnen de kortste keren ging ie vervangen worden, dat ie dat maar in zijn espresso-oren knoopte. De research was gedaan, espresso geproefd en de espresso-apparaten van buren en kennissen werden gekeurd en gestreeld.
En toen de knoop was doorgehakt besloot ik een laatste keer de koffiekans te wagen. U raadt het al, ik kreeg de perfecte koffie, weinig betere geproefd, mijn aanrecht bleef droog en gespaard van bruin vocht, al zeker vijf ochtenden lang.
Dreigende taal spreken, bij kinders helpt het misschien geen moer, bij machinerie wel.
U zou mij moeten horen tegenwoordig, geen ding dat nog durft stuk te gaan ten huize D.