Een lief hebben heeft zo zijn nadelen, je wordt er lui van. Er zijn nu éénmaal dingen die hij beter kan en waaraan ik gewoonweg niet wil beginnen. Gaten in fietsbanden plakken bijvoorbeeld of gazons afrijden, desnoods ga ik een paar weken te voet en verandert onze tuin in zoiets als een 'ecologische berm', want er zelf werk van maken dat is in mijn ogen niet efficiënt. "De juiste man op de juiste plaats", is niet alleen in goeddraaiende multinationals een gulden regel.
En ook tot de categorie van 'dingen voor het lief', behoorde 'de Route du soleil afrijden'. Ik zorgde liever voor de muziekjes op de achtergrond, het openen van colablikjes of flesjes water, het zoeken van de visakaart voor de péage en het zorgen dat de twee kinderen op de achterbank elkaars kop niet insloegen. Niet te onderschatten die opdracht, en dan vooral dat laatste niet.
Maar nu zat ik daar door omstandigheden in de Ardèche, zonder lief. En de enige manier om terug bij dat lief te geraken was de Route du Soleil af te rijden, in mijn eentje, of ten minste enkel vergezeld van twee kindertjes die in een auto af en toe zin krijgen om eens goed op elkaar te kloppen.
Maar het is gelukt. In feite is het niet zo moeilijk, mits je de regel 'Lyon-Dijon-Nancy-Metz' in gedachten houdt, is het in feite altijd rechtdoor. Ok, het was soms eens tricky rijden en ondertussen een dvd in één van die spelers op de achterbank steken, of met één hand je stuur vasthouden en met de andere hand een handdoek tussen de ruit klemmen zodat de zon niet meer in het kind haar ogen scheen... Maar het is gelukt, colablikjes openen gaat zonder problemen en ik heb zelfs geen enkele keer moeten uitstappen om die visakaart in de péagegleuf te krijgen.
U zou kunnen denken dat ik nu vertrokken ben om me ook aan andere taken te wijden zoals gazons afrijden, maar dat laat ik nog even in het midden. Eerst even de efficiëntie van de trip berekenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten