zondag 8 september 2013

De concentratieschool..... again

De krant staat er weer vol van en ik krijg het er van op mijn heupen, in de éne gazet is het zwart, in de andere wit, maar bijna nooit echt zoals het voelt.... de concentratiescholen.
Mijn kinders zitten ook op zo een school, al mogen we binnenkort misschien gaan spreken van een gemengde school.
Ik stuurde mijn kinderen er heen omdat de school vlakbij is, omdat ze er warm eten geven en omdat er zo een leuke juffen zijn en de speelplaats groot is. Voor de rest dacht ik er niet zoveel over na.

De woorden diversiteit en multicultureel vlogen ook eens voorbij in mijn hoofd. En misschien dacht ik toen ook een beetje diezelfde dingen zoals mensen (al dan niet met kinders) nu in de gazet zetten. Dat een kind best naar school gaat in dezelfde omgeving waar het woont. En misschien had ik ook wel van die melige gedachten over mijn dochter, die de beste vriendin ging worden met Kadèr en dat ze dan samen rechten gingen studeren, zij zonder en Kadèr met hoofddoek. En dat mijn dochter ging uitgenodigd worden tijdens de ramadan, na zonsondergang en ging proeven van Turkse lekkernijen. En dat ik op de thee zou gaan bij de moeder van Kadèr en dat we elkaars cultuur gingen leren kennen en beseffen dat we meer op elkaar gelijken dan verschillen.

NOT

Dat begreep ik al na dag één. Ik voelde me opgelaten aan die schoolpoort. Ik werd omringd door moeders van allerlei afkomst in lange gewaden met hoofddoek. Ze gunden me geen blik, maar spraken luid en druk tegen elkaar in talen waar ik niets van begreep.

En ik ging wanhopig op zoek naar een andere moeder op hoge hakken of met blote benen. Een moeder die mijn taal sprak, letterlijk en figuurlijk.
De schoolpoort is nog altijd niet echt gezellig maar ik legde me er bij neer en leerde later dat de vrouwen met hakken niet aan de schoolpoort staan, omdat ze op hun werk zitten.
We wenden aan de sfeer en na een tijdje vonden we het wel grappig dat een driejarige namen als Abdelbarie en Seddanour heel gewoon vond en af en toe 'Juffrrro' scandeerede in plaats van 'Jufrouw'. Iets minder grappig vonden we het als Seddanour en Abdelbarie werden uitgenodigd  maar niet opdaagden. Kleine dingen kunnen een vierjarige echt ontroostbaar maken.

Na een tijdje leerden we ook dat het geen zin meer had de discussie aan te gaan in de ouderraad, bestaande uit 8 oervlaamse vaders en moeders. Halal-worsten of niet, de vreemde origine-kindjes  zouden toch niet opdagen op het winterfeest en wij smaakten het verschil toch niet.
Iets pijnlijker was het om elk jaar te zien dat de directrice tussen juni en oktober de lastigste periode van het jaar tegemoet ging. Verdeel maar eens 60 kleuters, waarvan slechts 8 van Vlaamse origine eerlijk over drie klassen. Zat Jantje niet bij Mieke dan waren die enkele moeders op hakken kwaad, zat er geen enkel jantje in de klas van Mohammed, dan stapte Mohammeds vader naar de pers en stond er de volgende dag in de gazet hoe de school discrimineerde.

Ik hield me afzijdig maar beet op mijn tanden, heel hard. Want in het eerste leerjaar werd er thuis niet veel meer gesproken over Seddanour en Abdelbari, enkel over Fien, want Fien keek ook naar Junior Eurosong, had een Ketnetprofiel en spaarde Diddl-blaadjes. En er was maar één Fientje in de klas. En ik maakte me zorgen over mijn kind. Misschien was dit niet de beste keuze voor haar, moest ze niet elke dag omringd worden met 8 Fienen, zou ze zich dan niet beter thuis voelen? En wat als Fientje bleef zitten of als ze op een dag behalve Diddl-blaadjes niets anders bleken gemeen te hebben?
En mijn stout hart maakte een sprongetje toen bleek dat Loes het tweede leerjaar niet aankon en bij mijn dochter in de klas terecht kwam.

Soms heb ik eens getwijfeld, en heb ik me geërgerd, daar aan die schoolpoort maar ze gaan nog steeds naar die school. Dankzij de juffen, dankzij de directrice, dankzij de school en dankzij die weinige mama's op hakken. Ook dankzij hun vader die dat allemaal met minder emotie bekijkt, daar zijn vaders goed in. Want de school is goed en mijn kinders krijgen goed onderwijs en zijn gelukkig. En vooral kinders denken niet als moeders, kinders denken als kinders.

Maar soms denk ik dat een schoon begrip als 'diversiteit' misschien definitief moeten klasseren als woord uit de nineties. Mijn kinders leren inderdaad dat Abdelbarie en Jantje gelijk zijn, maar na een tijdje weten ze wel dat het Abdelbarie is die nooit zijn zwemgerief bij heeft en zijn huiswerk altijd vergeet.
En ze weten wie er anders spreekt en wie weer eens een de volle laag vangt van de juf. Ze gebruiken als geen ander de term 'Turken' omdat allochtoon zo moeilijk uitspreekbaar is.

En ondertussen wacht ik af, ik lees de gazet en verplicht mezelf er niet teveel over na te denken. Want is dat niet vaak het probleem, dat we ons voorstellingen maken van hoe het zou moeten zijn en dan ontgoocheld zijn dat het niet zo is.

En tot de ideale school gecreëerd is, stuur ik mijn kinders wel naar de scouts.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten