Het was weer fantastisch....

Mijn wangen gloeien, zo hard dat het bijna pijn doet. Ze gloeien van twee dagen buiten, twee dagen zon, wind, regen en vuur. Maar ze gloeien ook een beetje van contentement. Een soort gelukzaligheid omdat er iets is als een verbondenheid die nooit weg gaat. Een besef dat mensen niet veranderen en dat ze altijd ergens in je hart blijven zitten. Dat weet je ook wel als je ze tegenkomt op een trouwpartijtje alwaar het fantastisch is, of er toevallig tegenaan loopt op café of als je eindelijk nog eens samen op weekend gaat en pas om vijf uur 's ochtends in je nest kruipt. Maar toch, het is anders.

Het is lang niet zo intens als die trillingen in je buik als je een paaltje vasthoudt en er boven staat één van je kameraden met een loodzware 'jerom' te zwaaien, terwijl je rond je het geluid hoort van hamers op piketten.

Het geeft je nooit hetzelfde gevoel van rust als die kalmte die je voelt als je eigenlijk veel te dicht bij het kampvuur zit, je rug in brand staat,  je benen koud zijn en je mond droog is van de zoutchips van Pirato.

Het voelt zelfs  nooit zo comfortabel als na een veel te korte nacht je ogen te openen in een natte tent en van die andere vriend direct te horen dat je kop er 's morgens nog mottiger uitziet als overdag.

Het heeft niet diezelfde vertrouwdheid als  's nachts met twee vriendinnen met een bang hart door een donker bos sluipen,  schrikken van elk lawaaitje en dan te zien dat G weer door het bos huppelt al is het haar eigen tuin, op klaarlichte dag.

Het bezorgt je niet dat aangename gevoel dat je hebt als je hoort dat K in je groep zit tijdens de dropping, en dat je dus zeker op tijd terug op die wei staat en vooral op tijd een goed vuur zal hebben om die worsten te roosteren.

Om die comfortabele, aangename, rustige en vertrouwde trillingen te voelen moesten we dus nog eens op kamp en de rest kwam vanzelf.

En dit kamp bezorgde me de twee meest geruststellende gedachten die ik ooit heb gehad: mensen veranderen niet en die herinneringen zijn allemaal 100% waar, ik heb ze in de loop der jaren niet eens onbewust opgeleukt.