Wijn

Ik ben gegroeid in mijn job. Ik  laat me niet meer intimideren door mannetjes in maatpakken. Het is niet omdat ze de economische belangen van de dikke multinationals verdedigen dat ze gelijk hebben. Ik ben ook veel minder nerveus in die blablabla-alfamannetjesvergaderingen als ik door een microfoontje moet klappen en eerst uitgebreid 'monsieur le president’ moet bedanken om mijn zeg te mogen doen. So what, ik heb meestal toch gelijk. 

Maar af en toe gebeurt het toch nog, dat ik denk ik.wil.hier.weg. NU!

Zoals deze middag op die wijnbeurs. Het is te zeggen de beurs met de beste wijnen, want het waren biowijnen!

Ik weet weinig van wijn. Als ik met mijn ogen open wijn drink, ken ik het verschil tussen rood en wit en ik weet dat de wijn bij de grootvader van mijn lief veel lekkerder is dan die wijn die ik op tafel zet.

Maar toch moest ik op de beurs zijn, omdat ik veel weet van bio, maar dus niets van wijn. 

Het begon al aan de vestiaire, waar ik mijn jas niet zelf mocht uitdoen, maar uitgekleed werd. En toen stond ik daar tussen sommeliers uit toprestaurants met een glas in hun hand. Ze dronken, ze trokken rare gezichten en ze spogen in van die metalen kokers die overal stonden. 

En ze zagen het ook aan mij, ze hoorden dat ik niet de juiste dingen zei en ze zagen dat ik niet op de juiste manier dronk. Ik vroeg wat ik vragen moest, ik noteerde wat ik noteren moest en ik rende weg. Maar eerst liet ik me aankleden. En in mijn gedachten hoorde ik ze lachen en met hun wenkbrauwen fronsen. 

En ik plaats bij deze een vacature, wie wil me volgend jaar vergezellen, liefst wel in een sjiek kostuum en niet in je jeansbroek, zoals ik vandaag.