Toppunt

Het toppunt van geduld is op je hoofd staan en wachten tot je sokken afvallen.

Het beloofde geen goeie dag te worden, om 8u25 trok ik de voordeur achter me dicht met het vooruitzicht die om 22u35 pas terug te openen.
Ik bespaar u de details, maar het gaat ook over een kapotte gps en verschillende afspraken in het midden van West- Vlaanderen.
Ik was in Wingene en moest naar Kortemark. Maar er staan pas bordjes naar het gehucht 5 km voor je er bent. Ondertussen moet je wat raden, volg je het pijltje Pittem, Tielt of Ardooie? 
Ik weet het, een kaart van Vlaanderen zou handig zijn, ik heb die ook, ergens. Maar dus niet gisteren in mijn auto in de buurt van Lichtervelde.

Soit, je begrijpt al een beetje hoe het tegen de middag met mijn humeur moest zijn gesteld. 
Ik weet niet hoe het bij u zit, maar wat mijn dag ook kan maken of kraken is het al dan niet nuttigen van poteten. Zo een hele dag boterhammen of broodjes, ik word daar lastig van.
In Waregem had ik 30 minuten. Dit moest voldoende zijn voor een spaghetti.
Ik geef toe, ik bestelde de spaghetti in een broodjeszaak. Maar het stond op de kaart, dus ja.
De serveuse:  (Houdt een doorzichtig plastiek bakje in de lucht) "Mag ik de spaghetti uit het bakje scheppen om op te warmen?"
Ik: "Euh ja" (Hoe zou je het anders doen, koud in het bakje opdienen?)
5 min. later komt ze af met een pot en ik zie daarin, glimmende aan elkaar geplakte pasta.
Zij: "De saus zit vanonder hé, want ja,  ik heb de bak moeten omdraaien in de kom".

Moest je het u niet kunnen voorstellen, ik kreeg dus een bord met klevende kaas op de bodem van het bord.

En nu vraag ik me al de hele tijd af, is dit nu het toppunt van dommigheid, onhandigheid of van nog iets anders?