Eerste communie

Het is zover... de eerste brief over de eerste communie is toegekomen. Het was dan ook een beetje te verwachten, want het is een katholieke school. Alleen vonden wij dit bijzaak, iets wat we er noodgedwongen bij namen omdat de school op alle andere vlakken tien op tien scoort. En ik moet toegeven, het had zelfs zijn voordelen. Ik moest geen moeilijke vragen meer beantwoorden zo vorig jaar rond Pasen genre 'Mama, waarom hangt die meneer daar aan die stokken'. En ook bij al die kersttstallen die het straatbeeld ontsierden was geen extra uitleg nodig.

Maar nu kwam het kind dus thuis en vroeg of ze alsjeblieieieft haar eerste communie mocht doen. En begin dat dan maar eens uit te leggen, waarom je eigenlijk liever hebt van niet, zonder als een hypocriet wezen over te komen (gelukkig kennen ze dat woord niet op hun zes jaar).
Moest ik haar vertellen over die dwangneurosen die ik zelf had op mijn zes jaar: eerst het onzevader helemaal afdreunen en dan pas mocht ik slapen. Of over de schrik dat de pastoor het zag aan mijn gezicht dat ik misschien toch niet helemaal braaf was geweest en ik die felbegeerde hostie met Jezus zijn lichaam toch niet zou krijgen?
Enfin, het klinkt erger dan het is, ik heb er niets aan overgehouden (of misschien komt dat slaapprobleem hierdoor) maar in ieder geval lijkt het me zinloos dat ik mijn dochter daarmee opzadel.
En dus praatte ik haar om met beloftes over een feest dat even leuk ging zijn. Ik had weinig succes.

Tot ze opeens zelf aangaf wat haar het meest dwars zat.... het nieuwe mooie kleed, dat ze dan misschien niet zou krijgen als er geen communie was...
Gelukkig, het blijft mijn dochter, katholiek onderwijs of niet.