1 september

Er zal weer wat afgebleit worden op Facebook morgen. Zo eerste schooldagen, dat is lastig voor tere moederharten en die moeten ergens hun verdriet kwijt. Ikzelf ben er ook geen zo een held in, in kinders afzetten, al ben ik wel dood content dat het terug september is. Al is het maar dat ik op zondagavond niet meer geconfronteerd word met mijn uitstelgedrag en het feit dat mijn kinders de volgende dag nergens naar toe kunnen wegens geen plaats in de opvang. En misschien zal ik 's morgens  zelf weer eens een boterham in mijn mond kunnen steken aangezien ik hier geen zes boterhamdozen van een ander moet vullen. Ja inderdaad zes, geen idee of het schepencollege dat allemaal  beslist heeft, maar er waren nogal wat regeltjes over verplichte tienuurtjes en dergelijke in die gemeentelijke vakantie-opvang. Allemaal dingen die de ochtend niet bepaald rustiger maakten.

Maar nu is dat dus gedaan, ik kan ze elke maandag naar school sturen en ze krijgen daar elke dag patatten, vlees en een stuk fruit. Wat een opluchting.
En toch zal het zeer doen, zo mijn zesjarige te moeten afzetten op die grote speelplaats. Daar lopen ook 12-jarigen rond, weet je wel. En ik weet niet of u weet hoe twaalfjarigen er tegenwoordig uitzien maar ik vind het gewoon akelig dat deze nu tot de dagelijkse biotoop van mijn kleine meisje zullen behoren. Om van de rest nog maar te zwijgen zoals agenda's ,opmerkingen over stiptheid, vaste plaatsen in de klas, rijen, directeurs die binnenkomen in de klas en waarvoor je moet rechtstaan.
Als het aan mij lag, wachtte ik daar nog een jaar of tien mee. Maar bon, het ligt niet aan mij en aangezien ik een bevalling overleefd heb zal ik dat ook wel weer lukken.