Ik dacht: ik ga nog eens langs bij oma en opa, dat is zo lang geleden. En ik dacht meteen ook: ik ga wat vroeger en neem de kindjes mee, misschien kunnen die wat spelen op het strand. Het was dat 'oma&opa' het eerste plan was en ik me er dus totaal niet van bewust was, dat van zodra de temperatuur boven de 25 graden stijgt, half België richting oostende rijdt.
En dus stond ik daar te schuiven tussen de autootjes vol geladen met frigoboxen, vélo's, strandballen en hier en daar een kind. En het was niet alleen dat schuiven waar ik zenuwachtig van werd maar vooral het rijgedrag. Oké, ik ben niet meteen de beste chauffeur maar zo een mens die naar de zee wilt, dat is pas een gevaar op de weg.
Of hoe noem je anders iemand die aan 70 per uur opeens keihard op zijn rem gaat staan op het derde rijvak omdat hij bedenkt dat je via de afslag van Aalter ook aan de zee geraakt.
Enfin, ik ben er geraakt, maar éénmaal aangekomen kon ik enkel vol medelijden knikken naar dat volk dat kilometers ver op de zotste plaatsen geparkeerd stond en van plan was nog 5 km met een frigobox te zeulen. Een mens die naar de zee wil... die wil echt naar de zee.
En toen dacht ik, het is hier te vol, dat kan zo niet langer, de zee is te klein voor ons allemaal tegelijk. We moeten afspraken gaan maken. Niet iedereen kan naar de zee, een deel moet naar de Zomer van Antwerpen of de Ardennen, of Planckendaal of weet ik veel waar het allemaal fijn kan zijn als de zon schijnt.
En zo kwam ik op mijn geniale plan: de éne week mag de eerste helft van het alfabet naar zee, de andere week de andere helft.
Het plan moet natuurlijk nog wat verfijnd worden, zo moet natuurlijk wat voorrang gegeven worden aan mensen met familie in Oostende.
Degenen met een oma in Vlamertinge die mogen dan weer wat extra naar de Westhoek.
Een goed plan, toch?
En dus stond ik daar te schuiven tussen de autootjes vol geladen met frigoboxen, vélo's, strandballen en hier en daar een kind. En het was niet alleen dat schuiven waar ik zenuwachtig van werd maar vooral het rijgedrag. Oké, ik ben niet meteen de beste chauffeur maar zo een mens die naar de zee wilt, dat is pas een gevaar op de weg.
Of hoe noem je anders iemand die aan 70 per uur opeens keihard op zijn rem gaat staan op het derde rijvak omdat hij bedenkt dat je via de afslag van Aalter ook aan de zee geraakt.
Enfin, ik ben er geraakt, maar éénmaal aangekomen kon ik enkel vol medelijden knikken naar dat volk dat kilometers ver op de zotste plaatsen geparkeerd stond en van plan was nog 5 km met een frigobox te zeulen. Een mens die naar de zee wil... die wil echt naar de zee.
En toen dacht ik, het is hier te vol, dat kan zo niet langer, de zee is te klein voor ons allemaal tegelijk. We moeten afspraken gaan maken. Niet iedereen kan naar de zee, een deel moet naar de Zomer van Antwerpen of de Ardennen, of Planckendaal of weet ik veel waar het allemaal fijn kan zijn als de zon schijnt.
En zo kwam ik op mijn geniale plan: de éne week mag de eerste helft van het alfabet naar zee, de andere week de andere helft.
Het plan moet natuurlijk nog wat verfijnd worden, zo moet natuurlijk wat voorrang gegeven worden aan mensen met familie in Oostende.
Degenen met een oma in Vlamertinge die mogen dan weer wat extra naar de Westhoek.
Een goed plan, toch?
Goed plan. Ons oma en opa wonen ook aan de zee en in de zomer gaan we bijna nooit op bezoek om dezelfde reden.
BeantwoordenVerwijderenGeniaal plan, buurvrouw! Alleen gaan wij nooit naar de Belgische kust, maar naar Holland. Wat dat is nu weer zo'n troef van wonen in Lokeren, op 50 min ben je in Cadzand, langs rustige wegen, no stress.
BeantwoordenVerwijderenEn dan de manieren van de mensen die al effectief aan de zee zijn. "Ik ben hier nu geraakt vanaf nu mag ik gewoon de straat oversteken zonder kijken, ik mag mijn leeg pak frieten op straat gooien en als ik uit mijn parkeerplaats rijd dan hoef ik niet te kijken"
BeantwoordenVerwijderen