Zo éénmaal per jaar heb ik er keihard last van: de-wat-bezielde-mij-om-uit-gent-te-verhuizen-gedachte. Tien dagen lang is het dan een beetje op mijn tanden bijten. Oja, ik ga naar de Gentse Feesten, ik sta er in 20 minuten met mijn auto, al dan niet met kinders in. Ik laat die kinders zelfs fotograferen in doodskisten en besef pas als ik thuis ben dat ik dat misschien niet had moeten doen. Maar dat is iets anders. Het is echt 'gaan' naar de feesten, niet 'erinzitten'.
Maar dit jaar heb ik er nog iets meer last van, ik heb dan ook een cruciale fout gemaakt in mijn planning. Het 'echt-helemaal-tot-als-het-licht-wordt-vlasmarkt-uitje' is niet ingecalculeerd. Een verkeerd samengaan van werk, kindjes, babysits die niet kunnen, en een lief met een eigen planning.
En zo een uitje is cruciaal en noodzakelijk, besef ik nu. Alleen maar om te weten, dat het ook maar gewoon wat pintjes drinken is (en eventueel een warme koffie) op een stinkend pleintje , niet meer dan dat. En dat je er een verdomd pijnlijk hoofd aan overhoudt.
En om eerlijk te zijn, had ik gehoopt dat ik eindelijk het 'Been there, done that'-gevoel ging hebben. Er moet toch ooit een dag komen dat ik daar geen behoefte meer aan heb, of zal die dag er pas zijn als het gevaar bestaat mijn eigen dochters er tegen te komen.
In ieder geval, ik zit in mijn zetel en de regen die er net weer aankomt troost me... een beetje.
Maar dit jaar heb ik er nog iets meer last van, ik heb dan ook een cruciale fout gemaakt in mijn planning. Het 'echt-helemaal-tot-als-het-licht-wordt-vlasmarkt-uitje' is niet ingecalculeerd. Een verkeerd samengaan van werk, kindjes, babysits die niet kunnen, en een lief met een eigen planning.
En zo een uitje is cruciaal en noodzakelijk, besef ik nu. Alleen maar om te weten, dat het ook maar gewoon wat pintjes drinken is (en eventueel een warme koffie) op een stinkend pleintje , niet meer dan dat. En dat je er een verdomd pijnlijk hoofd aan overhoudt.
En om eerlijk te zijn, had ik gehoopt dat ik eindelijk het 'Been there, done that'-gevoel ging hebben. Er moet toch ooit een dag komen dat ik daar geen behoefte meer aan heb, of zal die dag er pas zijn als het gevaar bestaat mijn eigen dochters er tegen te komen.
In ieder geval, ik zit in mijn zetel en de regen die er net weer aankomt troost me... een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten