Het doel heiligt

Het is weer zover. Alhoewel ik een sticker op mijn brievenbus heb kleven tegen ongeadresseerde reclame, dwarrelen de eerste verkiezingspamfletten in de bus. Dergelijke propaganda valt niet onder de categorie reclamedrukwerk. Waarschijnlijk dan wel onder 'boodschap van algemeen nut', informatie voor de onwetende burger.

Ik ben niet tegen informatie, en zeker niet tegen informatie  om te zien wie mijn stem verdient, of wie al zeker niet. Want elimineren bleek vaak een goeie tactiek op meerkeuze-examens.

Alleen, de hoeveelheid aan papier waarop al die leuzen moeten worden gedrukt, is er teveel aan. Al die bomen die worden omgehakt om daar het hoofd van Siegfried Bracke en co op te zetten. Ik word er vaak droevig van. Echt.

Maar vorige week werd ik er zelfs ziek van. Ik kreeg het boekje van Christophe Peeters binnen, met een plof, niets dwarrelen.

24 bladzijden hoogwaardig gekleurde druk… Christophe maakte een boekje van zijn realisaties tijdens de laatste tien jaar. Tien jaar dat verdient al eens een extraatje moet hij gedacht hebben.

Ik draaide het eerste blad en kon alleen maar denken, hoeveel moet dit niet hebben gekost? Maar Christophe lijkt het niet te deren, liggend in een strandstoel op de eerste bladzijde.

Een mens komt er in zijn leven niet aan toe, van geboortekaart tot doodsprentje, aan 24 bladzijden druk.

Ik bladerde verder, want er stond dat ook wie geen boodschap heeft aan politiek, enkele mooie beelden van de stad kon zien.

Ook las ik dat Christophe deel nam aan de ‘Naaktkalender’ met de Rugbydames in oktober 2008. Wel geen foto.

En in oktober 2010 ging hij bij mensen thuis afdrogen, om te praten.

Gelukkig, op het laatste blad- Christophe moet mijn commentaar hebben voorzien- ‘Dit boekje werd gemaakt op mijn eigen kosten, dus niet met belastinggeld’.

Het kwaad is geschied. Ik blijf maar uitrekenen hoeveel vaatwasmachines je zou kunnen kopen met het geld van die boekjes…