Eén van de mindere kantjes aan kinderen is dat die soms een
keer ziek zijn, dat ‘soms’ dat is vrij interpreteerbaar, de ene heeft
daar al eens meer last van dan de andere.
Op zich niets erg aan, daar word je groot van, van ziek zijn,
maar het probleem is dat je dat vaak niet hebt ingepland. Niet zelden overvalt
dat je in een overvolle week waar je je sowieso van afvraagt
hoe je in hemelsnaam die deadlines haalt.
Dat is altijd even stressen, ja.
Meestal begint dat 's nachts, nadat je een keer bent opgestaan
om een lastig kind een lepeltje Junifen te geven. Dan is het vaak moeilijk om
terug in slaap te geraken, want daar in je bed overloop je dan de scenario’s: gewoon
doen alsof er niets aan de hand is en het kind de volgende ochtend naar school
sturen, weer eens de grootouders opbellen en een kilometer of 100 rondrijden
waarvan 20 in een file, of de
grootouders vragen zelf 100 km rond te rijden, zelf thuisblijven en het
artikels - schrijven combineren met een spelletje of 20 memory, de discussie aangaan
met je lief of hij niet wil thuisblijven,....
U ziet, mogelijkheden zat, met zieke kinders, maar meestal geraak ik er ‘s nachts niet uit. Daarvoor dient een nacht nu eenmaal niet.
En dan wordt het ochtend en bekijk je de situatie, dat
negeren en jezelf wijs maken dat die hoest nu niet zo erg is, is vaak heel aantrekkelijk. Alsook op zoek gaan naar signalen
waarmee het kind bewijst dat het wel een dag naar school kan: zijnde met smaak
een boterham eten, luid op haar zus roepen, geen koorts hebben.
Maar bon, deze ochtend besloot ik thuis te blijven.
Uw kind is uw dierbaarste bezit weetjewel, dat is belangrijker dan deadlines
halen en dossiers afwerken.
Maar mijn deadline vandaag was toch ook een beetje
belangrijk, dus installeerde ik het kind deze ochtend heel teder en lief met een
dekentje in de zetel en zette één of andere barbiefilm op. En daarna nog één,
en daarna wat Ketnet.
Man, die Ketnet, wat is dat toch een fantastische
uitvinding, om drie uur waren alle deadlines gehaald en moest ik het kind
overtuigen om met mij een spelletje memory te spelen. Nog nooit zo goed
gewerkt.
En een schuldgevoel, totaal afwezig, denk eens na, wat zou
jij het liefste doen als je ‘een beetje’ ziek was en echt geen bal verplichtingen had.
Daar droom ik
van eigenlijk.
Zelf als tiener vond ik dat nog het beste deel aan ziek zijn: een hele dag zonder schuldgevoel voor de tv mogen liggen. Ik had je vast de beste mama van de wereld gevonden. ;)
BeantwoordenVerwijderen