Ziek

Eén van de mindere kantjes aan kinderen is dat die soms een keer ziek zijn, dat ‘soms’ dat is vrij interpreteerbaar, de ene heeft daar al eens meer last van dan de andere.

Op zich niets erg aan, daar word je groot van, van ziek zijn, maar het probleem is dat je dat vaak niet hebt ingepland. Niet zelden overvalt dat je in een overvolle week waar je je sowieso van afvraagt hoe je in hemelsnaam die deadlines haalt.

Dat is altijd even stressen, ja.

Meestal begint dat 's nachts, nadat je een keer bent opgestaan om een lastig kind een lepeltje Junifen te geven. Dan is het vaak moeilijk om terug in slaap te geraken, want daar in je bed overloop je dan de scenario’s: gewoon doen alsof er niets aan de hand is en het kind de volgende ochtend naar school sturen, weer eens de grootouders opbellen en een kilometer of 100 rondrijden waarvan 20 in een file,  of de grootouders vragen zelf 100 km rond te rijden, zelf thuisblijven en het artikels - schrijven combineren met een spelletje of 20 memory, de discussie aangaan met je lief of hij niet wil thuisblijven,....

U ziet, mogelijkheden zat, met zieke kinders, maar meestal geraak ik er ‘s nachts niet uit. Daarvoor dient een nacht nu eenmaal niet.

En dan wordt het ochtend en bekijk je de situatie, dat negeren en jezelf wijs maken dat die hoest nu niet zo erg is, is vaak heel aantrekkelijk.  Alsook op zoek gaan naar signalen waarmee het kind bewijst dat het wel een dag naar school kan: zijnde met smaak een boterham eten, luid op haar zus roepen, geen koorts hebben.

Maar bon, deze ochtend besloot ik thuis te blijven. Uw kind is uw dierbaarste bezit weetjewel, dat is belangrijker dan deadlines halen en dossiers afwerken.

Maar mijn deadline vandaag was toch ook een beetje belangrijk, dus installeerde ik het kind deze ochtend heel teder en lief met een dekentje in de zetel en zette één of andere barbiefilm op. En daarna nog één, en daarna wat Ketnet.

Man, die Ketnet, wat is dat toch een fantastische uitvinding, om drie uur waren alle deadlines gehaald en moest ik het kind overtuigen om met mij een spelletje memory te spelen. Nog nooit zo goed gewerkt.

En een schuldgevoel, totaal afwezig, denk eens na, wat zou jij het liefste doen als je ‘een beetje’  ziek was en echt geen bal verplichtingen had. 

Daar droom ik van eigenlijk.